Displaying 21 - 30 out of 30 entries.
![]()
Germanic Lexicon Project
Search results
Home
Texts
Search
Messages
Volunteer
About
Search Help Tip: In the search results, you can click on any word or abbreviation for more information.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0145, entry 30
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
FÁ, pret. sing. fékk, sometimes spelt feck or fieck, pl. fengu; pres. fæ, 2nd pers. fær, mod. færð, pl. fám, mod. fáum; pret. subj. fengja, mod. fengi; pres. fá, mod. fái; imperat. fá; sup. fengit; part. fenginn: the forms fingit, finginn, and pret. fingu (cp. Germ. fingen) are obsolete, but occur in some MSS. (e.g. Arna-Magn. 132 and 122 A): the poets rhyme -- Erlingr var þar finginn; with the neg. suff., fær-at, fékk-at, Lex. Poët.: [Goth. fahan and gafahan = GREEK, GREEK; A. S. fón; Hel. fâhan; Germ. fahen, whence fahig = capax; in the Germ., however, the nasal form fangen prevailed, but in the Scandin., Swed., and Dan. få or faae; the Dan. fange is mod. and borrowed from Germ.; Icel. fanga is rare and unclass. and only used in the sense to capture, whereas fá is a standing word; the ng reappears in pl. pret. and part. pass. fengu, fengit, vide above; cp. Old Engl. fet, mod. fetch] :-- to fetch, get, etc. 1. to fetch, catch, seize; fengu þeir Gunnar, they fetched, caught G., Akv. 18; Hildibrandr gat fengit kirkju-stoðina, Sturl. i. 169; hón hefir fengit einn stein, she has fetched a stone, Ísl. ii. 394; fá á e-u, to get hold of, grasp with the hand, faðir Móða fékk á þremi, Hým. 34.
. also, fá í e-t, to grasp; fengu í snæri, they grasped the bow-strings, bent the bow, Am. 42; hann fékk í öxl konungi, he seized the king's shoulder, Fms. viii. 75.
. to take, capture, but rare except in part.; hafði greifi Heinrekr fengit Valdimar, Fms. ix. 324; verða fanginn, to be taken, Germ. gefangen werden, i. 258, Stj. 396. 2. to get, gain, win, with acc. of the thing; sá fær er frjár, he who wooes will win (a proverb), Hm. 91; hann skal fá af Svart-álfum, he shall get, obtain from S., Edda 69; fá brauð, mat, drykk, Fms. x. 18; þat fékk hann eigi af föður sínum, xi. 14; bað konunnar ok fékk heitið hennar, he wooed the woman and got her hand, Edda 23; fá sitt eyrindi, to get one's errand done, Fms. i. 75; fa fljóðs ást, to win a woman's love, Hm. 91; fá hærra hlut, to get the better, 40; ek ætla at fá at vera yðvarr farþegi, Ld. 112; hence fá, or fá leyfi, to get leave to do a thing: eg fæ það, fékk það ekki, fá að fara, etc.: Icel. also say, eg fæ það ekki af mér, I cannot bring myself to do it.
. to suffer, endure; fá úsigr, to get the worst of it, Fms. iv. 218; sumir fengu þetta (were befallen) hvern sjaunda vetr, Sks. 113; fá skaða, to suffer a loss, Hkr. ii. 177; fá úvit, to fall senseless, Nj. 195; fá líflát, to fall lifeless, Grág. i. 190; fá bana, to come by one's death, Nj. 110.
. fá góðar viðtökur, to get a good reception, Eg. 460, 478, Fms. iv. 219; sá mun sæll er þann átrúnað fær, blessed is he that gets hold of that faith, Nj. 156; hann hafði fingit úgrynni fjár, Fms. xi. 40; fá skilning á e-u, to get the knowledge of a thing, i. 97. 3. to get, procure; þá fékk konungr sveitar-höfðingja þá er honum sýndisk, Eg. 272; ek skal fá mann til at biðja hennar, Fs. 88; þeir fengu menn til at ryðja skip, they got men to clear the ship, Nj. 163; mun ek fá til annann mann at göra þetta, I will get another man to do it, 53; fá sér bjargkvið, Grág. i. 252; hann fékk sér gott kván-fang, Fms. i. 11; fám oss ölteiti nökkura, let us get some sport, vii. 119; fá sér (e-m) fari, to take a passage, vide far; fengu þeir ekki af mönnum, they could fetch no men, ix. 473; þeir hugðusk hafa fengit (reached) megin-land, vii. 113. 4. fá at veizlu, blóti, to get provisions for a feast, etc.; hann fékk at blóti miklu, Landn. 28; lét Þorri fá at blóti, Orkn. 3; Þórólfr Mostrar-skegg fékk at blóti miklu, Eb. 8; er fengit at mikilli veizlu, Fas. i. 242; var síðan at samkundu fingit, a meeting was brought about, 623. 52; sá dagr er at Jólum skal fá, the day when preparations are to be made for Yule, K. Þ. K. 110, hence atfanga-dagr, the day before a feast, q.v.; þá var fengit at seið, Hkr. Yngl. S. ch. 17. II. to give, deliver to one, put into one's hands; hér er eitt sverð, er ek vil fá þér, Ísl. ii. 44; fá mér (fetch me, give me) leppa tvá ór hári þínu, Nj. 116; þá er keisarinn hafði fingit honum til föru-neytis, Fms. xi. 40; konungr fær honum veizlur, Eg. 27; horn þat er Bárðr hafði fingit Ölvi, 207; fáit nú konungi festu (give the king bail) þá er honum líki, Fms. iv. 268; fá e-m sök, to charge one, Sks. 708; var sá sveinn fenginn í hendr okkr, delivered into our hands, Fms. i. 113; fékk hann búit í hendr Valgerði, iii. 24, Nj. 4; honum fékk hverr maðr penning til, Íb. 5; hon fékk biskupinum tuttugu mánaða mataból, B. K. 125; fá e-m e-t at geyma, to give a thing into one's charge, Stj. 177; fá þá sonum þínum í hendr til geymslu, id. III. metaph. with a following pass. part. or sup. to be able to do; hón fær með engu móti vakit þá, she could by no means awaken them, Fms. i. 9; þú fékkt ekki leikit þat er mjúkleikr var í, vii. 119; þeir munu mik aldri fá sótt, they will never be able to overcome me, Nj. 116; ok fáit þér hann eigi
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0262, entry 51
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
HINGAT, also spelt higat (Eg. 51, Nj. 227, Fms. i. 189, Stj. 27, 35) and hegat (Ísl. ii. 270, Gþl. 272), prob. only by dropping the mark of abbreviation (UNCERTAIN) above the line (h
gat, h
gat), as seen from old rhymes such as hingat fyrir konu bing, Eb. 73 new Ed. :-- hither, Lat. huc, Íb. 5, Nj. 2, Grág. i. 189, Fms. i. 72, x. 18; hingat ok þangat, hither and thither, to and fro, viii. 39, Stj. 35, 284, Blas. 40; hón vissi löngum ekki hingat, i.e. she was in a senseless state, Bs. i. 384. 2. temp., hingat til, hitherto, 619. 73.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0483, entry 20
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
rati, a, m., qs. vrati, but the v is dropped even in old Runic inscriptions :-- prop. the traveller; it remains in the name of the squirrel, Rata-töskr = Tusk the traveller, the climber Tusk, see the tale in Edda; as also in the name of the gimlet by which Odin 'made his way' into the mountain where the mead of wisdom was hidden, Edda, Hm. 106. II. a demoniac, raver, madman, who wanders about as if hunted: in the Runic phrase, varþi at rata haugs upp briotr, may the breaker of his cairn become a rati, Rafn 181; at rita (= rata) sá varþi es stain þannsi elti eþa ept annan dragi, 188; sa varþi at rita es ailti stein þannsi eþa heþan dragi, 194, cp. the Engl. 'blest be the man that spares these stones, and curs'd be he that moves these bones,' on Shakespeare's tombstone; rati remains in the popular Icel. = a heedless, forgetful, senseless fellow, þú ert mesti rati! and ratalegr, adj. clownish, silly; rata-skapr, m. rashness, heedlessness.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0547, entry 11
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
skilning, f. (in mod. usage skilningr, m.), a separation, division; einn Guð þrennr í skilningu, Hom. 146; Guð görði himna í skilningu, Eluc. 9; s. millum íllra hluta ok góðra, Sks 502; þær þrjár skilningar er einn Guð, Gþl. 40. II. discernment, understanding, intellect, Barl. 23, 45; skilningar andi, Sks. 611; skilningar himinn, Fas. iii. 665; leiða til fullrar skilningar, Sks. 309 B; fá skjóta s. á e-u, Fms. i. 97: koma skilningu á e-t, Mar.; eptir honum hurfu margir menn í skilningu, Ver. 95; rétta skilning, kunna góða s. á e-u, Sks. 51, 493 B; mikla s. ok minni, Stj. 70; vit ok s., Skálda 169. 3. sense, meaning; ek hefi hina s., at ..., but I think, that..., Nj. 142; meðr annarri s., Stj. 53; þessor er ráðning ok s. draums þíns, 200; hann bauð þeim gæta hverja skilning þeir skildi á hverju hafa, Barl. 22; eigi skaltú þvilíka s. hafa á þessu máli, 45; án skilning þeirra orða, Anecd. 2. COMPDS: skilningar-lauss, adj. senseless, without understanding, Sks. 246 B: a brute, s. skepna, 45. skilningar-vit, n. pl. mother-wit, sense, instinct, Stj. 98, 101: the (five) senses, 20, freq. in mod. usage.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0547, entry 12
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
skilningr, m. = skilning, sense, meaning, understanding; þann skilning, Stj. 2; skilningi, id.; andaligr s., 25, 50; var í bréfinu sá s., Bs. i. 803, 838; þessi o:ð bera þann skilning, ii. 42; þat er minn s. at sú skipan á at standa, i. 827; tvenna skilninga, Skálda 207, and so in mod. usage: skilnings-góðr, clever; skilnings-laus, -lítill, adj. senseless, of small understanding,
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0563, entry 19
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
skyn-lausligr, adj. senseless, irrational, Mar.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0563, entry 20
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
skyn-lauss, adj. senseless, irrational; s. skepna, skynlaust kykvendi, an irrational being, a brute, animal, Sks. 46, Bad. 165, MS. 623. 18; skynlaus rödd, an irrational sound, Skálda 170; s. maðr, Sks. 246; s. snápr, Barl. 165.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0667, entry 1
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
ú-vinveittliga, adv. unkindly, Landn. 217, v.l. ú-vinveittr, adj. of persons, hostile, Nj. 32, Ld. 86, 336: of things, unpleasant, Fs. 34, Bs. i. 340. ú-virða, ð, to disregard, slight, Fms. vi. 280, x. 421. ú-virðanligr, adj. inestimable, Th. 18. ú-virðiliga and ú-virðuliga (Fs. 90, Fms. ii. 10), adv. scornfully, Nj. 89, Fms. vii. 21. ú-virðiligr and ú-virðuligr, adj. scornful, contemptible, Nj. 77, Fms. vi. 357, Hkr. ii. 102, Ísl. ii. 371; hvíla eigi úvirðuligri, not less splendid, Mag. 1. ú-virðing, f. a disgrace, Nj. 227, Fms. vii. 112, Landn. 146; göra ú. til e-s, to scorn, Ó.H. 115. ú-virðr, adj. unvalued; fé úvirt, Grág. i. 200; ú. eyrir, Js. 62. ú-virkr, adj. out of work, idle, Bs. i. 719. ú-viss, adj. uncertain, Rb. 2. ú-vissa, u, f. an uncertainty; see úvísa. ú-vissligr, adj. unsettled, Stj. 27. ú-vistiligr, adj. unendurable to live in, Grett. 114 A. ú-vit, n. a swoon, insensibility, Bs. i. 818; liggja í úviti, Nj. 89; hann mælti í úvitinu, Fms. vii. 203, Pr. 472: foolishness, ignorance, H.E. i. 462. ú-vita, adj. senseless, insane; fólk ært ok úvita af hræðslu, Stj. 642; at hón sé furðu-djörf ok úvita, Fms. i. 3. ú-vitaud, f. ignorance, K.Á. 228. ú-vitandi, part. without knowing, unconscious; ú. e-s, Fms. i. 264, x. 260; at e-m úvitanda, without one's knowledge, 227; konungr var ú. at ..., vii. 207; þú görðir þat ú., unintentionally, Eg. 736. ú-viti, a, m. [A.S. unwita], an idiot, witless person; ef lögsögumaðr verðr ómáli eðr óviti, Grág. i. 9; úgæfumaðr var ek, er ek ól þinn úvita, Krók. 39: of an infant, hann var barn ok úviti, Hkr. ii. 268; þau (the infant) vóru öll úvitar, en sum úmála, Hom. 50. ú-vitr, adj. 'witless,' void of understanding; úvitrum kykvendum, brute beasts, 673. 47: unwise, foolish, úfróðr ok ú., Fms. vi. 220, ix. 55, Nj. 15, Eg. 718. ú-vitra, u, f. un-wisdom, 677. 67, MS. 655 ix. B. 2. ú-vitrleikr, m. foolishness, Stj. 22. ú-vitrliga, adv. unwisely, Korm. 178, Fms. ii. 64. ú-vitrligr, adj. unwise, foolish, of things, Nj. 78, Fms. i. 139, Ó.H. 123. ú-vitsamlegr, adj. foolish, Rd. 260. ú-vituliga, adv. foolishly, Niðrst. 7. ú-vizka, u, f. unwisdom, foolishness, Nj. 135, Fms. vi. 209, Stj. 315, Sks. 440, Gþl. 44. ú-vizkr, adj. foolish, silly, Ó.H. 123. ú-víða, adv. 'unwidely,' in but few places, Fb. i. 541. ú-víðr, adj. 'unwide,' narrow in circumference, Eg. 744, Jb. 193. ú-vígðr, part. unconsecrated, Nj. 162, Vm. 19, K.Á. 28, Sks. 726, Stj. 315. ú-vígliga, adv. in a state unfit for war, Fms. vii. 258. ú-vígligr, adj. unmartial, Sturl. iii. 84 C, Al. 33. ú-vígr, adj. unable to fight, disabled (hors de combat), Korm. 220, Fms. v. 90, Landn. 80, v.l.: úvígr herr (cp. ofvægr herr, Ó.H. 242, older form), an overwhelming, irresistible army; draga saman her úvígjan, Fms. i. 24, 122; eptir sólar setr kom sunnan at borginni Haraldr konungr Guðinason með úvígjan her, vi. 411; með her úvígan, Hkr. iii. 405. ú-víkjanligr, adj. unshakeable, Th. 13. ú-vísa and ú-vissa, u, f. a doubtful bearing, hostility; sýna sik í úvísu, Vígl. 33; sýnit önga úvísu meðan þit erut á skipinu, Fbr. 132; ef hann görir nökkura úvissu af sér, Grett. 110 A; enn þú, Bergr, hefir mjök dregizk til úvissu við oss bræðr, Fs. 57: úvísa-eldi, n. the maintenance of a stranger, Grág. i. 143: úvísa-vargr, m. a law phrase, an outlaw not known to be such; the law forbade the sheltering an outlaw, under penalty, unless the host proved that, at the moment, the stranger was an óvísavargr to him, or that he had acted under compulsion, N.G.L. i. 71, 72, 170, 178; nema þeim sé ú. er hýsti, Gþl. 144: metaph., var þeim þetta inn mesti ú., of the sudden appearance of an enemy, Hkr. iii. 63. ú-vísligr, adj. unwise, foolish, Fms. viii. 196 (v.l.), MS. 636 C. 20. ú-víss, adj. uncertain. Hm. 1, Sks. 250, Fms. i. 76, ii. 146, vi. 38, D.N. i. 70: unwise, foolish, = úvitr, MS. 656 C. 30, Post. 645. 98. ú-víttr, part. unfined; þá skal hann ú. vera, N.G.L. i. 11. ú-vorðinn, part. not having happened, future; segja fyrir úvorðna hluti, Fms. i. 76; orðna hluti ok úorðna, MS. 623. 13; spámann, hann segir mér fyrir marga úvorðna hluti, Bs. i. 39. ú-vægi, f. an overbearing temper, Fas. i. 55. ú-vægiliga, adv. ungently. violently, Eg. 712, Fms. x. 331. ú-vægiligr, adj. not to be weighed; ú. gull, Stj. 571. ú-væginn, adj. unyielding, headstrong, Fms. ii. 33, Ísl. ii. 203, Nj. 16; ólmr ok ú., MS. 655 xiii. A. 2. ú-vægr, adj. (also of-vægr), headstrong; grimmr ok ú., Fas. i. 55. ú-væll, adj. guileless, Ld. 30. ú-væni, n. a maim or bodily hurt; veita e-m ú., N.G.L. i. 74; sá er fyrir ú. varð, Js. 36, N.G.L. i. 69: úvænis-högg, n. a maiming blow(?), Grág. ii. 154. ú-vænkask, að, dep. to grow worse, of one's chance or success; þykkir jarli ú. sitt mál, Fms. xi. 134. ú-vænliga, adv. with small chance of success, Fs. 10; horfa ú., to look hopeless, Nj. 187, Fms. iv. 156. ú-vænligr, adj. leaving little hope of success, Rd. 278; ú. mál, Eg. 336. ú-vænn (ú-vánt, Orkn. 14), adj. hopeless, with little chance of success; úvæn ætlan, Fms. vii. 30; úvænt ráö, xi. 21; úvænt efni, Nj. 164, v.l.; Egill segir at þat var úvænt (little chance) at hann mundi þá yrkja mega, Eg. 606; þótti honum sér úvænt til undan kvámu, 406: not to be expected, not likely, þykki mér úvænna, at hann komi skjótt á minn fund, Fms. ii. 113. xi. 94: úvænst, most unlikely, Gísl. 62: of persons, vér erum til þess eigi úvænni, en þeir menn er þat hefir hendt, Fms. viii. 286: neut., úvænt, e-t horfir úvænt, looks hopeless, Eg. 340; horfa úvænna, Fms. v. 250. ú-væra and ú-værð, f. restlessness, ú-væri, f. uneasiness, itch; úværi hleypr um allan búkinn, Fb. i. 212: úværu-teigr, m. a 'strip of disturbance,' a close of land overrun by strange cattle; ef maðr á beiti-teigu í annars manns landi, þá er fimm aura sé verðir eða minna fjár, ok heitir sá ú., Grág. ii. 227. ú-værr, adj. restless, fierce; grimmir ok úværir um allt, Fms. iv. 22: uncomfortable, göra e-m úvært, Ld. 140; er úvært at búa þar sem lágt liggr, Fms. vi. 136; úvært er mér, I feel uneasy, Grett. 100 new Ed. ú-vættr, f. an 'unwight,' evil spirit, ogress, monster (Germ. unbold), Fms. v. 164; allar úvættir hræðask hann (Thor), Edda; trolla gangr ok úvætta, Fms. ii. 185: in later MSS. used masc., but less correctly, Fas. ii. 111; þessum úvætti, i. 60; þessir úvættir, Fms. xi. 279. ú-yfirfæriligr, adj. impassable, Ld. 46. ú-yfirstigligr (-stíganlegr, Stj. 377), adj. insurmountable, 623. 11, Fas. iii. 665. ú-ymisliga, adv. invariably, 677. 8. ú-yndi, n. a feeling restless, irksomeness, feeling unhappy in a place; segja sumir at hón hafi tortýnt sér af ú., Sd. 191; hefir vætr meirr til úyndis hagat enn þá, Bs. i. 79; ú. reikanar, 655 xxvi: úyndis-órræði, n. pl. a dire expedient, a last emergency; hörð verða úyndis-órræðin, Fas. iii. 522; ef gerði það í óyndis-úrræðum, or, það eru óyndis-úrræði = 'malum necessarium.' ú-þakklátr, adj. ungrateful, Sturl. i. 149. ú-þakklæti, n. unthankfulness, ingratitude. ú-þakknæmr, adj. unthankful, Al. 36. ú-þarfi, adj. needless, wanton, Fs. 46: as subst. needlessness, wantonness; það er óþarfi, 'tis not wanted! það er óþarfi fyrir þig, it was a wanton deed. ú-þarfliga, adv. needlessly, uncomfortably; búa e-m ú., to make it uncomfortable to one, Fms. v. 86. ú-þarfligr, adj. uncomfortable, Fms. viii. 404, v.l. ú-þarfr, adj. unsuitable, useless, Fms. vii. 123, Fs. 48: doing harm, Ó.H. 209, Fms. vi. 129, 276, Nj. 58; tíðindi mikil ok úþörf, bad news, Finnb. 316. ú-þefjan, n. an 'unsmell,' stench, Fms. x. 379. ú-þefr, m. a stench, foul smell, Fb. i. 259, Pr. 472, Stj. 91. ú-þekkiligr, adj. repulsive (Dan. utækkelig), Ld. 214: disagreeable, Lv. 75, Fas. ii. 453: unrecognisable, mod. ú-þekkr, adj. disagreeable, 655 xiii; flestum mönnum ú., Lv. 45; mér er úþekkt, at honum sé þannig fagnat, Bs. i. 537: unmanageable, unruly, e.g. of a horse, (mod.) ú-þekt, f. a dislike, Fms. xi. 329: a disgusting thing, an offensive smell, sight, or taste, Stj. 612, Bs. i. 316, Fms. iv. 57; unruliness, mod.: úþektar-för, f. a hateful journey, Sturl. i. 15: úþektar-ligr, adj. offensive, disgusting, Fas. ii. 150, v.l.: úþektar-svipr, m. a slight, offence; sýna e-m ú., Fb. iii. 449. ú-þerrir, m. wet weather: úþerri-samr, adj. wet; sumar ú., Eb. 260. ú-þessligr, adj. not like that, quite unlike; eigi úþessligr, Fms. vi. 376, Karl. 492. ú-þingfærr, adj. unable to go to the þing, Íb. 17. ú-þínsligr, adj. 'unthine-like,' unworthy of thee, Ísl. ii. 198. ú-þjáll and ú-þjálgr, adj. hard, stubborn, unmanageable. ú-þjóð, f. [cp. Dan. utyske = Germ. unhold], evil people, rabble, devils, Vellekla, Fas. ii. 396: úþjóða-lýðr, m. a rabble. ú-þjófligr, adj. not likely to be a thief, Fms. v. 330. ú-þokka, að, to disparage; ú. fyrir e-m, Fms. vi. 6; úþokkask við e-n, to hate, dislike a person, Fms. ii. 145, Sturl. iii. 12. ú-þokkaðr, adj. disliked, abhorred, Fms. i. 12, vi. 282, vii. 251, 303; mér er úþokkat til þeirrra, I loathe them, i. 302, Gísl. 5; frændum Odds var allt óþokkat til hans, Bs. i. 710. ú-þokki, a, m. a disgust, dislike, disfavour, Fms. x. 27; fá úþokka e-s, Js. 46; öfund ok ú., Rb. 390, Vápn. 13, Fs. 140; at þokka eðr úþokka, favour or disfavour, Hom. 135; láta vaxa úþokka við e-n, Nj. 107, Korm. 198; offensiveness = úþekt, Bs. i. 34O; of a person, a miser, (mod.): úþokka-dæl, f. a filthy hollow, Sd. 191: úþokka-ferð, f.; fara ú., to make an unpleasant journey, Háv. 39: úþokka-gripr, m. a nasty thing. Fas. i. 56: úþokka-ligr, adj. nasty, Fas. ii. 453; dirty, nasty, Hrafn. 8: úþokka-svipr, m. a frowning mein, cross countenance, Fs. 31: úþokkasæll, adj. hated, Eg. 484, Fms. vi. 6, Ísl. ii. 125, Fs. 28, 67, Eb. 290: úþokka-vísa, u, f. an obscene ditty, Fms. iii. 23. ú-þolandi, part. intolerable, Grett. 94, Orkn. 420 new Ed. ú-þolanligr, adj. id., Bs. i. 746. ú-þoli, a, m. restlessness: the name of a magical Rune, Skm. ú-þolinmóðr, adj. impatient, Hom. 73, passim. ú-þolinmæði, f. impatience, Hom. 73. ú-þolinn, adj. unenduring, Fms. v. 344. ú-þorstlátr, adj. not causing thirst, slaking thirst, Landn. 34. ú-þrifinn, adj. unthrifty, sluggish, Grett. 144 A; ú. ok eljanlauss, ú. ok dáðlauss, Al. 100, 106, Stj. 212: mod. dirty, sluttish. ú-þrifnaðr, m. slothfulness, sluggishness, Fær. 193, Fas. iii. 30, Stj. 97. ú-þrjótandi, part. inexhaustible, Th. 5. ú-þrjótanligr, adj. (-liga, adv.), never ceasing, Sks. 523, 632. ú-þrjózkr, adj. not refractory, Fms. v. 316. ú-þroskligr, adj. not strong, weakly, Finnb. 218. ú-þrotanliga, adv. incessantly, Mar. ú-þrotinn, part. never ceasing, Fbr., Sks. 604. ú-þrotligr, adj. never ceasing, never failing, Sks. 523, 604 B, 633, Fbr. 24. ú-þrotnandi, ú-þrotnanligr, = úþrot-ligr, Eluc. 55, Mar., Dipl. ii. 14, Sks. 604. ú-þróttligr, adj. not stout, feeble, Hkr. i. 46. ú-þrútinn, part. not swoln, Nj. 209. ú-þrælsligr, adj. not like a thrall; ú. augu, Fas. i. 22. ú-þurft, f. a scathe, harm, Ísl. ii. (in a verse), Fms. iii. 53, Landn. 148, Eg. 738: úþurftar-maðr, m. an ill-doer, offender, Sks. 335. ú-þveginn, part. unwashed, Dipl. v. 18, Landn. 97 (Eb. 10): as a nickname, Nj. 7, Landn. 232. ú-þveri, a, m. a scab, skin disease; sló út um hörund hans ryfi ok úþvera, Bs. i. 181: úþvera-samr, adj. scabbed, Bs. i. 182 (Fb. i.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0720, entry 29
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
vættki, spelt væt-ki, [vættr, and suffixed neg. -ki, qs. vættr-gi, see -gi], 'no whit,' nobody, nothing, naught; vegr er vætki tröðr, Hm. 120; en vættki huggar, naught comforts, Harms. 38; hinn er vætki veit, Hm. 74; hinn er vetki veit, 26; svá ek þóttumk vætki vita, methought I lay senseless, Sól. 42; vætki of sýti'k, I am naught concerned, Hallfred; sá er vætki laug, Ad. 11; telr sér vætkis vant, Hsm.; sá er vætki sparði fjör, who spared not life, Hallfred; vildir ávalt vægja, en vætki halda, Am. 99; hræðisk Guð en vætki annat, fears God, but naught else, Bs. i. (in a verse): dulði þess vætki, concealed it not, Am. 10; hafða ek þess v. vífs, I caught naught of her, missed her, Hm. 101.
Source: Cleasby/Vigfusson, page b0768, entry 31
View original page image as: [TIFF] [PNG]
[View previous entry] [View next entry]
[Comment on this entry]
[View comments]
The following entry has been hand-corrected once.
ör-vita and ör-viti (er-vita, Hkv. l.c.), adj. out of one's senses, frantic; ærr ok ervita, Hkv. 2. 32; œrr ok örviti, Ls. 21; þá hljóp ek upp örviti, Fms. vii. 158, Mork. 191, l.c.; örvita hræðsla, mad fear, Mar. 1045; hón örvita, Greg. 12; banvænn ok nær örviti, sinking fast and well-nigh senseless, Fms. i. 86; dauðvána ok örviti, vi. 31.
Result Page: Previous 1 2 3
Germanic Lexicon Project (main page)
This search system was written by Sean Crist
Please consider volunteering to correct the data in these online dictionaries.
No rights reserved. Feel free to use these data in any way you please.