This is page 488 of An Icelandic-English Dictionary by Cleasby/Vigfusson (1874)

This online edition was created by the Germanic Lexicon Project.

Click here to go to the main page about Cleasby/Vigfusson. (You can download the entire dictionary from that page.)
Click here to volunteer to correct a page of this dictionary.
Click here to search the dictionary.

This page was generated on 30 Mar 2019. The individual pages are regenerated once a week to reflect the previous week's worth of corrections, which are performed and uploaded by volunteers.

The copyright on this dictionary is expired. You are welcome to copy the data below, post it on other web sites, create derived works, or use the data in any other way you please. As a courtesy, please credit the Germanic Lexicon Project.

488 RÁNBEÐR -- REGIN.

Poët. rán-boðr, m. the bed of Rán, the bottom of the sea, Fas. ii. 77 (in a verse).

rán-baugr, m. a Norse law term, a fine payable to the king for unlawful seizure or holding of property; eyksk landnám at hálfu en ránbaug konungi, N.G.L. i. 44; ok konungi hálfa mörk í ránbaug, Jb. 321 (Js. 96).

rán-fé, n. = ránsfé, Fms. vii. 54.

rán-fengi, n. booty, plunder, Fms. ii. 196, Stj. 231, 236, 400.

rán-fengr, m = ránfengi, Edda 63.

rán-semi, f. (rán-samr, adj. rapacious), rapacity, Merl. 2. 87.

rán-siðr, m. rapine, Edda (Ht.)

rán-skapr, m. rapine, Safn i. 688.

rán-taka, tók, to seize on, rob, Bær. 3.

ráp, n. a roving, rambling.

rápa, að, to rove, ramble about.

RÁS, f. [perh. from renna; A.S. ræs; Engl. race], a race, running; hesta rás, Sighvat (Ó.H. 56); gullbitluð vart gör til rásar, Hkv. 1. 41; ef hestr bregðr rás, turns shy, N.G.L. ii. 132; of a man, ok hepta honum svá rás, and stop him thus, i. 68: the phrase, taka á rás, to take to one's, heels, run off, Eg. 216, Nj. 253, Eb. 62; síðan tekr hann á mikilli rás ofan eptir götunum, Hrafn. 7; hefja á rás, id. Eg. 237 :-- metaph., of water, stóra læki stemmdi upp svá at eigi náðu sinni rás, Fms. vi. 67; tóku vötnin at bægja rás sinni, Landn. 251, v.l.; blóð-rás, vatns-rás, q.v. 2. a course, channel; um leyniligar jarðarinnar rásir, Stj. 13; rás heyrnar, the channel of hearing, the ears, Edda i. 538; bruðr lætr eigi fram ór enni sömu r&aolig-acute;s bæði sætt vaða ok beiskt, Hom. (St.) James iii. 11: réttri rás Guðligra bóðorða, Fms. i. 304; lífs rás, the race of life, Hom. (St.) II. plur. a race, host; engla rásir, Lil. 40; rásir dægra, the course of the days, Lil. 67; rásir heilagra manna, Mar.; rita tvennar rásir stafanna, MS. 544. 2; vitr ok smá-smugull í rásum ritninganna, Mar.; cp. 'race of heaven,' Shakesp. rásar-skeið, n. a race-course, Sks. 631.

rása, að, to race, run, esp. of flocks on mountain pastures running against the wind; það rásar gegn vindi, or simply rása.

rásari, a, m. a racer, race-horse.

rá-segl, n. a square sail.

rás-fimr, adj. fleet, of a horse, Str.

rás-hallr, adj. sloping, Sks. 440.

rá-skerð, f. (rá-skerðing, f., Boldt 129), in Icel. called rá-skerðingr, m. fish hung and dried on poles, having first been split along the back (opp. to kvið-flattr), Boldt 97; tunna ráskerð, 149.

rá-skerða, t, to hang split fish up to dry.

rá-skinn, n.; this dubious, obsolete word occurs in only four passages; in the Fb. (in both the passages), as also in the Fbr. from the vellum Arna-Magn. 132, it is spelt hraskinn, but no doubt erroneously, unless the h be a remains of a former v, qs. vráskinn, [for the proper origin of this word can only be from rá, f = cabin, though only used metaph.] :-- a 'cabin-skin,' hammock (= húðfat, q.v.), an abode, refuge; þeir höfðu ráskinn hjá feðrum sínum, Fb. ii. 93; hann vildi eigi láta vera við bæ sinn ráskinn þeirra Þorgils ok Þormóðar, 102; Drottinn er minn styrkr, mitt r. ok frjálsati, the Lord is my strength, my hammock (i.e. refuge), and my deliverer, Stj. 51. Ps. xciv. 22. ráskinns-leikr, m. the game of hide and seek(?) Bárð. 174.

rás-vakr, adj. = rásfimr.

rá-vörðr, m. a sailor who keeps a look-out at the sail-yard, Jb. 407.

reðinga-bók, f. [Engl.], n reading-book, Am. 56.

reðr, n. pl. [Dan. ræder; cp. also hreðjar], the genitals, esp. of a beast, phallus; flennt reðr, Fb. ii. 335 (in a verse), iii. 427 (in a verse); hest-reðr, Fms. vi. 194 (in a verse).

refði, n. [cp. Gr. GREEK], a kind of rod, staff, cudgel; þeir sá mann, hann hafði r. í hendi, Fær. 220, 221; þat var búningr hans hvers-dagliga, at hann hafði kyrtil svartan ok refði í hendi. Boll. 358; hann hafði r. um öxl, Fms. vii. 19; konungr hafði í hendi r. gullbúit, ... konungr hóf upp refðit ok slé með Þór, svá at hann hraut af stallanum ok brotnadi, i. 44; r. silfrbúit ok gyllt, vii. 194; hann hafði öxi í hendi, ok lýstr til Þorsteins, kom öxar-skaptið í herða-toppinn, en refðis-munnrinn ..., Sturl. i. 152; hann sló með einn r. á brún honum svá at hón sprakk í sundr, Karl. 61; konungr sló hann með gullbúnu refði í höfuðit, Fms. iii. 196.

ref-garðr, m. a fox-yard or pit for shooting foxes, Gþl. 457.

ref-hvörf, n. pl. a kind of equivocation which consisted in pairing off words of opposite bearing, as 'hot, cold,' 'water, fire,' Edda (Ht.) 17-23. COMPDS: refhvarfa-bróðir, m. a kind of spurious refhvörf, viz. when the opposed words stand separated in the verse-line, Ht. 23. refhvarfa-háttr, m. a metre or stanza in refhvörf.

REFILL, m., dat. refli, pl. reflar, tapestry, hangings round the walls of ancient halls; refil sextögan at lengd, Gísl. 21; ok skyldu tjalda húsin ... vel kæmi oss nú reflarnir þeir hinir góðu, 27; hann fal sik á bak reflunum, MS. 4. 41; Þyri lét taka ofan allan hallar-búning, en síðan lét hón tjalda í staðinn blám reflum, þar til er altjölduð var höllin, Fms. xi. 17; refla sæmiliga, Bs. i. 877. The churches in the Roman Catholic times were hung with such tapestry; reflar um kirkju, reflar um alla kirkju are standing phrases in the má'dagar; kirkja á refil er tekr um fram-kirkju alla, Vm. 46; fornan refil um kór, 21; refill fjórar álnir ok tuttugu ok er á Karlamagnús Saga (of hangings with embroidery from the Life of Charlemagne), Jm. 32; reflar um alla kirkju ok engi tjöld undir, Pm. 16; fornir reflar vándir, fimm reflar góðir, Dipl. iii. 4; refil-stubbr, a fragment of a refil, Vm. 157. In poetry a lady is called refla grund, brú, brík, Lex. Poët.: the shield is refill Óðins, Edda ii. 428: of sails, Fas. iii. 204 (in a verse). II. [cp. refr], a serpent(?), whence the name of a sword, Edda 73. III. the pr. name of a sea-king, Edda.

refil-stígar, m. pl. an obscure word, a serpent-path(?), a hidden, mysterious path; hann nefndisk Gangleri ok kominn af refilstigum, Edda 2; hann hvarf refilstíga (acc.), he disappeared by a mysterious way, Fb. i. (in a verse), cp. Prov. xxx. 19.

refjóttr, adj. tricky, knavish, esp. of a bad payer.

refjur, f. pl. cheats, tricks, Grett. 75; munu þeir göra yðr íllar refjur, Fms. viii. 371, v.l. refju-samr, adj. = refjóttr, Glúm. 364.

ref-keila, u, f. a she-fox, vixen, Háv. 55, Fas. ii. 413.

REFLA, að, [the word is obsolete in Icel., and only found here and there in old writers, esp. in the old Norse law: but the Swed. has a word räfsa of exactly the same sense, and as s and l are often hardly distinguishable in vellums, it is not impossible that refsa, and not refla, is the true form] :-- to make enquiry, scrutinise; en er þeir kómu í hús hans, þá var at reflat í hljóði hverr þar myndi vera Guðs vinr, Pr. 443; eða missker hann krossa, eða reflar hann eigi, þá gjaldi ..., N.G.L. i. 137; ef þingboð ferr eða hvatki boð, þá skal þingmaðr refla á fyrsta þingi ok hafa sótt fyrir þriðja þing, 138; þá sé nemdr váttr við, ok þess í millum sé reflat, at engi finnisk meinbugir á, ii. 368.

reflan, f. (refsan?), [Swed. räfst], an enquiry; stemna honum þing til reflanar, N.G.L. ii 373, (undan færslu, v.l.)

ref-ormr, m., medic. the ringworm, Fms. vi. 438 (Fagrsk. 142), Fél. x. 28. reforma-sótt, f. id., Hkr. iii. 178.

REFR, m., pl. refar, mod. refir, [Dan. ræv; the root word may be Lat. repere, serpere, Gr. GREEK] :-- a fox, Þorst. Siðu H. 180, Stj. 412, 413, Grág. ii. 122: mostly in sayings, þar sá refr rakka, en rakki hafði ekki, Sturl. iii. 116, Þjal. Jóns. 41; sem kona hræðir barn sitt, þegi þú, barn, segir hón, ek læt refinn at þér ef þú þegir ekki, Hom. 144; slægr sem refr, Bs. i. 750, Fb. ii. 330; þú ert mestr í máli sem refarnir í hölunum, Háv. 41; putt, putt, skömm hunda, skitu refar í brunn karls, Fms. vii. 21; hafa skal ráð þó ór refs belg komi, Gullþ. 28: metaph. a tricky person, sly fox, hann er mesti refr, bragða-refr; þeir skyldi ekki láta þann gamla refinn sleppa, Safn i. 74. II. Refr, a pr. name, Landn., also as a nickname, Jb. ref-skeggr, a nickname, Landn.: Refs-staðir, a local name, Landn.: refa-urð, f. a fox's den, Stj. 413: ref-skinn, n. a fox's skin, N.G.L. iii. 119.

REFSA, að, pret. refsti, Ól. 5; part. refst, Karl. 293; but refsat, Fms. viii. 240: [Dan. rævse] :-- to punish, with dat. of the person; refsa e-m, vii. 218, viii. 240, Karl. 319: with acc. of the thing, refsa níðings-verk Fms. xi. 241, Sks. 83; r. rán ok stuldi, Ól. 5; r. e-m rangindi sín, Fb. i. 363. 2. with acc. of the person; refsa e-n. Anecd. (but rare.) II. to enquire, see refla above, which is, may be, the original sense of the word, from which to punish is derived, cp. Lat. quaestio.

refsan, f. = refsing, Fb. ii. 316, (rare, see refsing.)

refsing, f. punishment, N.G.L. ii. 60, Eg. 89, Nj. 134, Sturl. iii. 261, Stj. 533, Str. 24, Fms. xi. 242, Ó.H. 60; lét hann líka refsing hafa ríkan ok úríkan, 190. COMPDS: refsingar-dómr, m. a sentence of punishment, Sks. 676. refsingar-lauss, adj. unpunished, Sks. 591, Eg. 423, ÓH. 53, 60. refsingar-leysi, n. impunity, Stj. 513. refsingar-maðr, m. a punisber, Anecd. 90, Sks. 666. refsinga-samr, m. a severe punisher, Fms. vii. 102, viii. 299, Ó.H. 190, Stj. 552. refsingar-sverð, -vöndr, m. a sword, wand of punishment, Sks. 695, 785, Stj. 651. refsingar-verðr, adj. deserving punishment, Gþl. 531. refsingar-þing, n = refsiþing, Fb. ii. 172.

refsi-þing, n. [early Swed. räfsinga-thing, Schlyter] :-- a kind of public meeting or high court in old Sweden; stefna refsiþing, Ó.H. 88 (in Sweden).

refst, f. = refsing, Fr.

regg, n., poët, a kind of ship, Edda (Gl.) Regg-búss, m. a Wendish pr. name, Fms. vi.

regi, f. [ragr], cowardice, Krók. 48 C. regi-maðr, m. a coward, Karl. 80, 398, 503.

regi-legr, adj. obscene; regilig kvæði, amorous songs. Bs. i. 237.

REGIN, n. pl., only in nom. and acc., for ragna, rögnum are formed from rögn (q.v.), analogously to magn and megin; [Ulf. ragin GREEK, and raginon = GREEK, ragineis = GREEK; Hel. reginu-gescapu = mighty weird] :-- the gods as the makers and rulers of the universe, the word being peculiar to the ancient poems; regin heita goð heiðin, bönd ok rögn, Edda ii. 430: freq. in the Vsp., þá gengu r. öll á rökstóla, ginnheilög goð, 6, 9, 27, 29; nýt regin, Vþm. 25; fróð regin, 26; vís regin, 39; fjöld ek fór fjöld ek reynda regin. 44. 46. 48,