This is page cv_b0701. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
VETRARFAR -- VIÐ. 701
D.N. vi. 143, Icel. Almanack. vetrar-far, n. the course of winter; sagði hón (the Sibyl) mönnum forlög sín ok vetrar-far ok aðra hluti, Fas. ii. 506; blótuðu þeir þá til friðar ok vetrarfars góðs, Fms. iv. 235. vetrar-höll, f. the winter hall, D.N. ii. 409. vetrar-langt, n. adj. the winter long, Fms. vii. 25. vetrar-megn, n. the depth of winter;þá var vetrarmegn ok treystisk hann eigi á haf at halda, Eb. 6. vetrar-messa, u, f. 'winter-mass' = Oct. 14, D.N. vetrar-myki, f. winter-muck, manure, Gþl. 342. vetrar-nauð, f. 'winter-need,' a severe winter, Ísl. ii. 155, Lv. 206. vetrar-nótt, f. a winter's night; þar skaltú sofa í ina fyrstu v., Fms. xi. 4. vetrar-ríki, n. = vetrarnauð, a severe winter, Eb. 290, Fbr. 41, v.l. vetrar-rúgr, m. winter rye, Gþl. 343. vetra-stefna, u, f. a winter term; nú vill hann til vetrar-stefnu jörð selja, fimmtán vetr, N.G.L. i. 92. vetra-tal, n. a number of winters, Rb. 508: years, fyrr rosknir at afli en vetra tali, Fms. i. 30, x. 230, 419. vetrar-tíð, f. winter-tide, Bb. 3. 34. vetrar-tími, a, m. winter-time, Stj. 69, 97, Bs. i. 324. vetrar-tungl, n. the winter moon, the moon when winter sets in, Icel. Almanack (Nov. 1, 1872). B. REAL COMPDS: vetr-beit, f. 'winter-bite,' winter pasture, Vm. 18. vetr-björg, f. winter-provender, Sturl. i. 173 C. vetr-gamall, adj. a winter old, i.e. a year old, Fms. i. 185, Grág. i. 236, Ld. 108: of sheep, Grág. i. 503. vetr-gata, u, f. a winter-road, Eg. 742 A. vetr-gemlingr, m. a 'winter-gimmel,' sheep a winter old, Grág. ii. 247. vetr-gestr, m. a winter-guest, Eg. 167, Ísl, ii. 391. vetr-grið, n. a winter-stay; hafa eitt v. báðir, Eg. 252; bjóða e-m v., id. vetr-hagi, a, m. a winter-pasture, Grág. ii. 325, Jb. 298. vetr-hluti, a, m. the winter part, Vm. 52. vetr-hringr, m. = vetrarbraut, the 'winter-ring' the milky-way, Pr. 478. vetr-hús, n. pl. winter-houses; at vetrhúsum eðr í seli, Ld. 138, Fs. 105: opp. to setr, Gþl. 438. vetr-liði, a, m. one wbo has past a winter, esp. a 'winter-old' bear, Edda i. 590, Grett.: also freq. as a pr. name, Landn. (mod. Norse Vetle); cp. Sumar-liði. vetr-ligr, adj. wintry, Sks. 39, Róm. 259. vetr-lægr, adj. lying up in harbour for the winter (Fr.) vetr-messa, u, f. the 14th of Oct. = vetrarmessa, Pm. 90. vetr-nætr, f. pl. the winter nights, the three days which begin the winter season, (in Icel. Almanack, 1872, the 24th till the 26th of October are the 'vetrnætr'): gener. the season when winter begins, fyrir vetrnætr, eptir vetrnætr, at vetrnöttum, etc., Grág. ii. 216, 220; for the feasts and sacrifices at that time (called vetrnátta blót), see Fms. i. 35, ii. 34, Gísl. 18, Eb. ch. 37; vetrnátta-helgr, the first Sunday in the winter-season, Sturl. iii. 167; vetrnátta skeið, the season when winter sets in; um vetrnátta skeið, Ld. 186, Gísl. 96. Fms. iii. 24, xi. 108 (cp. sumar-nætr). vetr-rúgr, m. winter-rye, Gþl. 343 A. vetr-seta, u, f. winter-quarters, Landn. 228, 310, Fms. ii. 29, Orkn. 112. vetr-seti, a, m. a 'winter-sitter' guest, D.N. i. 122. vetr-taka, u, f., in vetrtöku-maðr = vetrgestr, Grett. 100: vetrtaks-maðr, id., Rd. 286, Fbr. 89. vetr-vist, f. a winter-abode, winter quarters, Eg. 470, Landn. 218 (v.l.), Grág. i. 156, 158, Ó.H. 42. vetra, að, to become winter; líðr fram haustinu, tekr at vetra, the winter began to set in, it became wintry, Fms. viii. 435 (v.l.), Finnb. 310; rak á hríðir ek vetraði, Orkn. 190. vetrungr, m. an animal one winter old, yearling, esp. a calf, Edda i. 486; vetrungs eldi, Ám. 110. vett, vettna, = see vættr. vett-fangr or vett-vangr, see vættvangr. vettir, m. [vöttr], a nickname, Fms. ix. 56. vettki, see vætr, vættki. vett-rim, see vættrim, Korm. 88. vettugi, see vættugi. vett-vangr, see vættvangr. vetving = vættvangr(?); ok var herranum at komit at hann möndi tekinn verða, ok dvalði hann dauða í vetvingum, he was on the point of being taken, but escaped death for the present, Mart. 123. vexa, t, I. [vax], to wax, to smear with wax; vexa vel blæju, Am. 101; vexa kyrtil sinn, Fms. xi. 420; vextr dúkr. II. [vaxa], to wax, grow; impers., en brim vexti, Fms. vi. (in a verse). veykr, adj. weak, and veykja, u, f. to weaken; see veikr, veikja. VIÐ, f., gen. sing. viðjar, pl. viðjar, [Dan. vidje; Engl. withy; akin is víðir, q.v.] :-- a withy or with; síðan var viðin (a withy halter) dregin á hals honum, Fms. vii. 13 (see v.l.); þarmarnir urðu at viðu (sic) sterkri, Fas. iii. 34; ef röng eða viðjar slitna, Jb. 398; var enginn saumr í, en viðjar fyrir kné, of a boat, Fms. vii. 216; höggva tré til viðja, K.Þ.K. 88; viðjar af gulli ok silfri, on a dog, Hkr. i. 136, Fas. iii. 45; tún-svín þat er hringr, knappr eða við sé í rana, Grág. ii. 232; stjórn-við, the 'rudder-withy,' the strap in which the paddle-like rudder moved, like the GREEK in Act. Apost. xxvii. 40. VIÐ, pron. pers. dual (= vit), we two (see ek C); this spelling, which is also that of the oldest vellums, answers to the mod. pronunciation, passim: in mod. usage it has quite taken the place of the old plur. vér. VIÐ, prep., also used ellipt. without its case, or simply as an adverb; við is a curtailed form of viðr, which latter form remains in a few compds, even in mod. usage, thus, viðr-eign, viðr-kenna, viðr-nefni, viðr-lífi, viðr-væri; when found singly, við is the common form in Icel.; but as in MSS. it is commonly abbreviated, v. UNCERTAIN the two forms are hardly distinguishable; við, however, is received as the usual form, viðr being more freq. in Norse vellums, and in some later Icel. vellums imitating the Norse spelling: [Goth. wiþra = GREEK; A.S. wider; cp. Scot. wither-shins; O.H.G. widar; Germ. wieder; but Engl. with; Dan. ved; Swed. wäd] :-- against, towards, etc. WITH DAT. A. Against, denoting a leaning or resting on, striking against, or the like; hann hjó hann upp við garðinum, smote him standing against the wall, Nj. 120; stinga höndum við berginu, Symb. 59; ganga við brekkunni, up-hill, against the hill, cp. Lat. adversus montem, Valla L. 212; skjóta við honum skildinum, Fms. i. 44; ljósta skildi við kesjunni, Eg. 378; hann spyrndi við svá fast ... spyrna við grunni, Edda 36; kasta sér niðr við vellinum, Nj. 58; leggja e-n við velli, Boll. 344; slá honum niðr við steininum, dashed his head against the stone, Finnb. 292; hann drap hann við borðinu, Korm. 236; hjó af honum höfuð við stokkinum, Fas. ii. 285; ok lagði (þá) við stokki, Am. 73; hús liggja við velli, lie down in ruins, Fms. iii. 144; er hinn efri kjöptr við himni enn hinn neðri við jörðu, the upper jaw touching the heaven, the lower the earth, Edda 41; skera af sér strenginn við öxinni, rubbing it against the axe, Nj. 136; vóru segl hans at sjá við hafi, the sails were seen out at sea, far in the offing, Fas. ii. 403. II. against, towards, of direction; gapa við tunglinu, Fas. iii. 622; horfa við e-m, to look towards, face, Eg. 293; horfa baki við e-m, Hkr. iii. 384; líta við e-m, Nj. 132, Fms. i. 125, vii. 314; horfa vid landi, A.A. 24; snúa baki við e-m, Fas. i. 296; snúask við e-m, Hkr. ii. 120. III. along with, with, denoting company; hann hafði við sér harpara einn, Str. 57; hann hafði marga smiðu við sér, Fms. ix. 377; fór Margaðr ok Guthormr við honum, Hkr. iii. 113; at Ástríðr mundi vera við feðr sínum, i. 188; er hér ok Sigurðr við jarli, Fms. ix. 327; hann var þar upp fæddr við henni, x. 421; bjóðum vér þér við Hákoni þangat, ix. 252; ferr heim við sínum mönnum, Rd. 312; fór hann við liði sínu, Hkr. iii. 44; við hundrað skipum, Fas. i. 461; gengr síðan í sæti sín við oðrum mönnum, Fms. x. 17; bað biskup ríða við sér (= með sér), 6. 2. with, of an instrument; jarl hljóp upp við sverði, Fms. ix. 340; sjau menn við vápnum, viii. 14; gengu tveir menn við merkjum, x. 15: the phrase, eiga, ala, geta barn við kouu, Grág., Fms. i. 113, iii. 110, Ld. 102, Eg. 31; merrin fékk við þeim hesti, Landn. 195. 3. spec. usages; við góðum vinskap, Boll. 362; halda vináttu við föstum trúnaði, Fms. ix. 375; at þær sagnir muni vera við sannindum, true, viii. 6; at berjask við honum eðr við honum lífit láta, ix. 332; fara við herskildi ... eyða land við eldi, x. 134; ausa e-t við moldu, Hkr. i. 220; skipuðu mörgum hlutum við (with, among) sínum mönnum, Fms. x. 91; gengu síðan í sæti sín við öðrum mönnum, among other men, 17; skreiðask fram við (= með) landinu, viii. 437. 4. = ok, with, together with; Þórr við Grimni = Th. and G., Hallfred; höfuð við hjarta, head and heart, Kormak. B. METAPH. USAGES: I. denoting barter, exchange, against, for (like Gr. GREEK); gefa gull við grjóti, Fas. iii. 45; selja við verði, Fms. i. 80; seldu mik við hleifi, Hm.; við litlu verði, Eg. 100; við fémútu, Nj. 215; meta e-t við silfri, Fms. x. 5; gefa margra manna líf við yðvarri þrályndi, iv. 194. 2. denoting remedy, against; beiti við bit-sóttum en við bölvi rúnar, Hm. 140; hjálpa e-m við e-u, to help against, passim. II. against, denoting contest, warding off, withstanding; hafa afla við e-m, Lv. 43; hafa liðs-afla, liðs-kost við e-m, Ld. 372, Hkr. i. 272: ellipt., hafa (viz. afi) við e-m, to be one's match, Lv. 109; þótti sem engi mundi hafa við þeim í vígi, Nj. 89; eg hefi ekki við þér, I cannot lift with (i.e. am no match for) thee; ábyrgjask e-t við e-u, Grág. ii. 216, 364; forða e-m við háska, Edda i. 116; halda þá við ágangi Hákonar, Fms. i. 224; varðveita e-n við e-u, Grág.; ekki hélzk við þeim, Eg. 125; rísa við e-m, Sturl. ii. 119; vera búinn, van-búinn við e-m, Ld. 324; sat hann þar við áhlaupum Dana, Fms. i. 28; vinna við sköpum, Fas. i. 199; sporna við e-u, göra við e-u, see göra, sporna; ef þat nemr við förinni, Ld. 70 (see nema A.I. 7, 8); mæla við e-u, Hkr. ii. 198; tölðu allir við förinni, Greg. 28; setja hug sinn við e-u, Fms. x. 232; kveða nei við e-u, Sturl. i. 27; drepa hendi við e-u, Hkr. ii. 164; reiðask við e-u, Nj. 182; e-m ríss hugr við e-u, Fas. i. 30; mér býðr við e-u, to loathe; sjá við e-u, to shun; varna við e-u, to beware of; vera hætt við e-u, in danger of, Ísl. ii. 262; ú-hætt við e-u, safe, Landn. 319. III. with verbs;liggja við e-u, to lie on the verge of; honum lá við falli, Fas. iii. 261; búið við skipbroti, Ísl. ii. 245; honum var við andhlaupi, Eg. 553; sjá, horfa, líta ... við e-u, to look towards; taka við e-u, to receive; búask við e-u, to prepare for, expect, Ld. 106; verða vel, ílla, við e-u, to behave well, ill, on some occasion; komask við veðri, see veðr. IV. ellipt. usages; þeir snerusk þá við, turned round, facing, Nj. 245; hón drap við hendi, Lv. 38; hann laust við atgeirinum, Nj. 84.; hann stakk við forkinum, Eg. 220; hann stakk við fótum, stopped, Finnb. 300; hrífa við, to catch hold, Bs. i. 197, 423, Gísl. 125; búask við, to make oneself ready; göra við, to resist; rísa við, to withstand, Fs.; at ek bjóða við tvenn verð, Ld. 146; hvatz hinn fiðr við, whatsoever he may object, Nj. 99; taka við, to begin where another stops; þú skalt gefa mér við (in return) verjuna, Fbr.