This is page cv_b0575. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
SNERTLINGAR -- SNOR. 575
Snertlingar, m. pl. the descendants of Snörtr, Landn. snertr, m. a touch, slight attack, of illness or thc like. SNEYÐA, d, [snauðr], to bereave one of; s. e-n e-u, sneyddu þeir borgina nautum ok sauðum, Stj. 188; s. (to cheat) sér órikri menn, 656 A. ii. 2. sneyði-liga, adv., Grett. 88 new Ed. (read sneypiliga, p for þ). sneyði-ligr, adj. destitute. Mar. SNEYPA, t, [the original sense, = castrare, remains in Swed. snöpa; and Scot. snib, cp. Engl. to snip] :-- as a law term, to outrage, dishonour; ef maðr sneypir dóttur manns eða konu, N.G.L. i. 232: to disgrace, mjök em ek svívirðr ok sneyptr, MS. 4. 30; svívirðiliga sneypandi (gerund.), Fb. i. 89: in mod. usage to chide (a boy or child), þú mátt ekki sneypa barnid svona: the phrase, ríða sneyptr, to ride in slovenly fashion, i.e. to ride with the horse's tail hanging loose and untrimmed, instead of being bound up neatly into a knot (gyrðr í tagl). sneypa, u, f. a disgrace, ignominy; mun sjá s. jafnan uppi, Glúm. 389; mun ek sneypu fá af mönnum um tal okkart, Ld. 44; sveinninn vendi aptr með sneypu, Fms. x. 394 (snaupu); bíða mikla sneypu, Hrafn. 19; skömm ok sneypu, Nj. 186; flýja með mikilli sneypu, Fagrsk. 170. sneypu-för, f. a disgraceful journey, Nj. 79. sneypi-liga, adv. disgracefully; fara s., to be snubbed, Þórð. 44, Bret. 10, Þiðr. 244, Mag.; tala s. til e-s, to use bad language, Grett. 88. sneyping, f. = sneypa, Barl. 55, 165, MS. 4. 27. sneypir, m. as a nickname, a snipper (gelder?), Landn. 204. snið, n. [sníða; Germ. schnitt], a slice; meitla af endanum til sniðs fyrstu róarinnar, Mar.; nú skal hann þiggja af-snið þyrnisins, the cut-off piece, Karl. 546: a cut, of clothes, fata-snið: the phrase, á snið, askance; höggva á snið, to cut aslant. 2. plur. the cut edges of a book; bók í gyltum, rauðum sniðum, a gilt-edged, red-edged book. sniða, að, to go zig-zag; hann sniðar upp fjallið. snidda, u, f. a cut slice of turf. sniddari, a, m. [Germ. schneider], a tailor, N.G.L. ii. 246, iii. 14. snið-glíma, u, f. a wrestler's term, a hip-trip, Fms. iii. 189. snið-hvass, adj. keen cutting: metaph., Fms. viii. 134. sniðill, m. a pruning-knife, D.N. i. 321; sniðil at höggva upp þorna, Greg. 62; sniðrli ( = sniðli), Gþl. 58. COMPDS: sniðil-egg, f, the edge of a s., Fas. iii. 626. sniðils-varp, n. a 'cast of the pruning-knife;' a person was entitled to land so far outside his fence as he could throw his sniðill, Gþl. 453: sniðill, the name of a sword, Fas. ii. sniðugr, adj., [Dan. snedig], clever, cunning, (mod.) snifinn, part. of a lost strong verb, = Gr. GREEK, snowed-on; var ek snifin snjóvi, ok slegin regni, ok drifin döggu, Vkv. 5. snigill, m. [A.S. snegel; Engl. snail; Dan. snegl], a snail, Fas. iii. 12 (as also the verse); brekku-s., freq. in mod. usage. snikka, að, qs. sniðka, to nick, cut, esp. as a mason's or carpenter's term; telgja eðr s., Fms. xi. 431. snikkari, a, m. [Dan. snedker], a carpenter, (mod.) SNILLD, f. [snjallr], masterly skill, eloquence; orðhegi, snilld ok skilning, Sks. 438; vitra ok s., Mar.: kom hann svá sínu máli, at þat þótti öllum áheyrilegt, bar til þess s. haus, Fms. xi. 219; lauk drottning með því sinni tölu, at allir lofuðu hennar s. ok vitrleik, i. 141; ok völðusk til þrír hinir snjöllustu menn at tala á þinginu, ok vóru þessir ágæztir bæði at viti ok snilld, x. 278; með s. sinna orða, 279; vitrleik, s. ok hyggju, Barl. 12; í þeirri helgu snilld (in the holy text) mælir svá, Hom. 155; orða-snilld, Lil. 64; mál-snilld, eloquence; snilldar-orð. Gd. 41; snilldar-framr = Lat. disertus, Lex. Poët. 2. gener. excellency of art, skill, Sks. 630; það er gört með mestu snilld. COMPDS: snilldar-bragð, n. prowess, Fms, x. 258; stórvirki ok s., iv. 84. snilldar-legr, adj. (-liga, adv.), masterly. snilldar-maðr, m. a great orator, a master, Hkr. iii. 27; s. til mælsku, Sks. 475. snilldar-verk, n. a heroic deed, prowess, Fms. vi. 38, vii. 87, Ó.H. 33; a masterly work. snilli, f. = snilld; mál heitir s., Edda 110. 2. prowess; spurði, ef hann væri jam-snjallr honum | Glúmr kvaðsk eigi vita um snilli hans, Glúm. 338; eigi ætla ek þik þykkjask jafn-snjallan gyltunni ... Ekki jafna ek snilli okkarri gyltu saman, Valla L. 203; snilli-fimr = disertus, Leiðarv. 6; snilli-kenndr, við ærna snilli, Lex. Poët. snilli-bragð, n. an exploit, Flóv. 43. snillingr, m., prop. a master of speech, Edda (Gl.): in mod. usage a master in art, skill, or writing; þjóð-s., ráð-s., a wise man. 2. a heroic man; nú í hvert sinn er ek berjmnk, þá em ek fyrstr, ok þykkja þeir nú snillingar er jafn-fram fara mér, Fms. viii. 410. snippa, að. to sniff with the nose. snitti, n. [sníða], a flap or lobe; ræna hann hverju snitti, Mar. 597. SNÍÐA, sníð, pret. sneitt, sneið, pl. sniðu; imperat. sníð, sníddu; part. sniðinn; a weak pret. sníddi (analogous to líddi from líða), Fas. iii. 21 (in a verse), 356, l. 1: [Ulf. sneiþan = GREEK; A.S. sniðan; Germ. schneiden; Dan. snyden; Shetl, sny] :-- to slice, lop, cut, prop. to prune trees, as the Gothic shews, cp. sniðill, Al. 120; burt sníð þú grein lastanna, Pass.; sníðu vér löstu af verkum várum, Greg. 32; sumir orm sniðu, Bkv. 4; sníðit or hann sina-magni, cut his sinew-power, ham-string him, Vkv.; skör sniðin hjörvi, Edda (Ht.); skeið sneið, she cut the waves, Fms. vi. (in a verse); hann sníðr hann sundr í miðju, Nj. 97; sneið Karkr höfuð af jarli, Fms. i. 217; svá at sneið í sundr kjálkana ok barkann, vii. 191; sneið Egill af honum skeggit. Eg. 564: sniða um, to circumcise (um-sniðning), Stj. 353, MS. 625. 86; sniða, líma ok niðr-setja, of masonry, Fms. xi. 428: to cut cloth, of tailoring, sníða skyrtu, Gísl. 97; so also sniða skó or skæði: metaph., s. af, hann sneið af neðan þat er saurugt hafði orðit, Fs. 51; bjórar er menn sniða ór skóm sínum fyrir tá eðr hæli, Edda 42; so in mod. usage, s. fat, klæði, dúk: sniða til, to make a cut; hvar til skyldi s. um kvánfangit, Finnb. 296. sníkinn, adj., an obsolete part. 'sneaking,' i.e. covetous, hankering; sinkr ok sníkinn, Barl. 136. SNÍKJA, t, [Engl. sneak; Dan. snige, although in a different sense]:-- to hanker after; sníkja til mútu, Gþl. 175; mútur eða gjafir ... þeir er til slíkra hluta sníkja, Barl. 32. 2. mod. to beg for food silently, esp. used of a dog. sníkjur, f. pl. begging. sníkju-gestr, m. a parasite, = Dan. snylte-gjæst. snípa, u, f. a snipe; in mýri-snípa. snjall-mæltr, part. fine-spoken, Hkr. iii. 87, Nj. 229. SNJALLR, snjöll, snjallt, adj. [A.S. snel = quick; Germ. schnell; Hel. snell = strenuus; Dan. and Norse snild = good] :-- prop. swift; this sense, however, has disappeared, and it is used, II. metaph. eloquent, well-spoken; hverr var þessi inn snjalli maðr? Fagrsk. 139 (mál-snjalli, Fms. vi. 415, l.c.); s. at máli, Sks. 72 new Ed., Róm. 312; fá menn til at eiga þing við Knút, þá er snjallir sé ok slægir, Fms. xi. 219; völdusk til þrír hinir snjöllustu menn á þinginu at tala, x. 278; snjallara mál, vii. 158; tala langt eyrendi ok snjallt, Nj. 250, Fms. x. 278: mál-s., q.v. 2. good, excellent; snjallara ráð ok vitrligra, Fms. i. 104; hit bezta ráð ok snjallasta, vi. 417. 3. valiant, doughty; snjallr ok vel hugaðr, Lv. 52; at hug hafa hjörum at bregða eru hildingar hölzti snjallir, Hkv. 1. 22; hví namtú hann sigri þá, ef þér þótti hann s. vera? Em. 6; ef hann er snjallari en geit, Fb. ii. 223; snjallr í sessi, brave when in shelter, Ls. 15; vera jamn-s. e-m, one's equal in courage and valour. Glúm. 335, 336, Valla L. 203; jamn-snjallr sem geit, Bjarn. (in a verse): passim in Lex. Poët, as an epithet of kings, even as an epithet of God, and in various poët, compds; ú-snjallr, the unwise, Hm. 15, 47; ú-snjallara (more cowardly) kvað hann mik enn gyltuna, Valla L. III. as pr. names, Snjallr, Landn.; Snjall-steinn, id.: in Dan. local names, Snolde-löv. snjall-ráðr, adj. wise in counsel, Lex. Poët. snjall-ræði, n. a wise counsel, plan, course, taken in an emergency, Ó.H. 54, Fær. 204, Fms. v. 47, viii. 392. snjall-talaðr = snjallmæltr, Stj. 261, Bs. i. 641, v.l. snjá-hvítr = snjóhvítr, Fms. ii. 281. snjáldr, n. = snáldr. snjár, m., see snjór. snjáva, að, = snjófa, q.v. snjóigr, adj., contr. snjófgir, snowy, Sturl. iii. 158. snjór, m. snow; for the various forms, snær, snjór, snjár, see snær. COMPDS: snjó-byrgi, n. a snow-shed, Sd. 159. snjó-drif, n. a snow-drift, snow raised by the wind, = snjó-fok or skaf-kafald, Hkr. iii. 138. snjo-drifinn, part. drifted, Sks. 230. snjó-fall, n. a fall of snow, Bjarn. 51, Stj. 88, Bs. i. 381. snjó-föl, n. a thin cover of snow, Fbr. 59, Sd. 167. snjó-fönn, f. a snow-drift. Fas. i. 115, Dropl. 23. snjó-hríð, f. a snow-storm, Ann. 1336. snjó-hvítr, adj. snow-white, Sks. 92, Fms. ii. 254, viii. 8. snjó-kerling, f. a 'snow-carline,' snow-man :-- in time of heavy snow the Icel. amuse themselves by building a great snow-man, and this is called 'hlaða snjókerlingu.' snjó-lauss, adj. 'snowless,' free from snow, Gísl. 117, Eg. 548, Fbr. 36; snjá-lauss, Jb. 193 C. snjó-ligr, adj. snowy, Sks. 230. snjó-minna, compar. less snow, Fs. 25. snjó-nauð, f. 'snow-need' a strong snow-gale; ísar eða s., N.G.L. i. 405. snjó-samr, adj. snowy, Al. 41. snjó-skafl, m., see skafl. snjó-skriða, u, f. a snow-slip, Sturl. snjó-titlingr, m. a snow-bunting. snjó-vetr, m. a snowy winter, Ann. 1313. snjóva or snjófa, snjáva, Fms. i. 235, mod. snjóa, að, to snow, Gr. GREEK; snjávaði á fjöll, Fms. i. 235; áðr hafði snjófat nokkut, vi. 334; þann tíma er snjóva tæki, viii. 431: impers., snjófar þá á fyrir þeim, ok vetrar, Fær. 40. snoðinn, adj., prop. a part. [cp. snauðr], bald; Egill görðisk enn snoðinn, Eg. 334; snoðinn ok strý-hærðr, Sturl. i. 20. snoðir, f. pl. scent, in hunting; in the phrase, komast á snoðir um e-t. snoðra = snuðra, Finnb. 214. snoppa, u, f. the snout, of animals, cows, horses, = skolptr, q.v.; á snoppu Brún (a horse), Vígl. 21, Konr.; fá högg á snoppu, Skíða R. COMPDS: snoppu-fríðr, adj. 'fine-faced,' (slang.) snoppu-langr, adj. long-snouted, a nickname, Sturl. snoppungr, m. a buffet, a slap on the snout. SNOR or snör, f. [A.S. snoru; O.H.G. snuor; Germ. schnur; Lat. nurus] :-- a daughter-in-law; snor heitir sonar-kván, Edda 109; snor né dóttir, Gh. 18 (Bugge); sn&aolig;r, Rm. 23 (Bugge), Edda ii. 491; frá Noemi