This is page cv_b0565. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
SKÆKJA -- SKÖRUNGR. 565
71; skæðar tungur, Nj. 264, Barl. 165; skæðir vargar, wild beasts, Fms. i. 273, x. 362, Magn. 494; auð-skæðr, easily hurt; mann-s., q.v. skækja, i.e. skœkja, [Dan. sköge], a harlot, Stj. 197, Hm. 86, Karl. 173, Rb. (1812) 17; skækju-sonr, a whore-son, Fas. iii. 556. skækja, ð, [skák], to check, Fms. iv. 366, v.l. skæla, d, [Dan. skjele; Germ. schielen], to make a wry face; skaela sig, Fas. iii. 471; hann er allr skældr og skakkr: to cry, of children, vertu ekki að skæla! skældu ekki! skæla, u, f. the making a wry face, crying: a nickname, Fms. ix. 479. skælda, að, [skáld], to make verses. skældinn, adj. skilled or versed in poetry, Hkr. iii. 319, Bs. i. 593. skæll, m. a dog-tooth, = skögultönn. skæ-maðr, m., see skí and skímaðr. skæni, n. [skán, skeini], a skin, membrane: skæningr, m. a film, of ice. skær, m., gen. skæs, dat. and acc. skæ, [skæva, skævaðr], a racer, steed, Höfuðl. 12, Orkn. (in a verse), Ísl. ii. 229: metaph., s. skorðu, sunda, = a ship, Lex. Poët.; skir (= skær), Hým. 36; only used by poets. skæra, i.e. skœra, f. a fray, quarrel, Am. 48: esp. in pl., skærur þeirra vestr í sveitum, Sturl. ii. 38; skærur Arnórs ok Sveins, 116; sennur ok skærur, Greg. 6. skæra, u, f. [Dan. skjær in dag-skjær], twilight; um skærur, Fms. v. 177 (in a verse); aptan-skæra, evening twilight, Sighvat; morgun-s., morning twilight, dawn. skæri, n. pl. (or dual), a pair of shears, Bjarn. 66, Fms. vi. 106, Barl. 136, Dipl, v. 18. COMPDS: skæra-húsi, a, m. a shears' case, Gullþ. 22. skæra-knífr, m. = skæri, Dipl. iii. 4. skær-leikr, m. brightness, Stj. 142. skær-liga, adv. (-ligr, adj.), purely, Mar. SKÆRR, adj. [Dan. skjær; Engl. sheer; see skírr] :-- bright, clear; skært lopt, veðr, Stj. 69, Pr. 415; skærar sem cristallus, Mar.; skært vatn, Stj. 208; skært ljós, Bs. ii. 93; skærr himinn, 29; skær ásjón, Pr. 406; skærir silfr-penningar, Fms. ii. 93; skærr kolorr, Stj. 72; skærasta gull, með skæru ljósi, hit skærasta viðsmjör, Mar.; skær rödd, skær raust, Bs. i. 830, Sks. 632: pure, skær iðran, skærar bænir, með sönnu ok skæru hugskoti, Mar.; skær jungfrú (Dan. en skjær jomfru), a pure maid, id., Stj. 70, 207; hina skærustu mey, Magn. 466; hin skærasta mær Máría Th. 21. skæting (skœting), f., mod. skætingr, m. [Engl. skit; cp. skúta, skat-yrðask; the skœt- refers to a lost strong verb skat, skót] :-- a skit, scoff, taunt; af skætingu viltú svara oss ok spotti, Rd. 311; svara þér skætingu, Ld. 34; alls þú mér skætingu einni svarar, Hbl. 59: cp. the mod. phrase, hann svaraði mér í skætingi. skætingr, m. = skæting; at honum muni skammt til skeytings ef hann snertir þeirra hoferan með fátæki sínu, Bs. ii. 123. SKÆVA, að, [Ulf. skewjan = GREEK, Mark ii. 23] :-- to stride, absol. and only in poetry; hón skævaði skýjum efri, Hkv. 2. 3; hón skævaði (she strode) veigar þeim at bera, 35; þá kom in arma út skævandi, Og. 32; skæva vér létum, Am. 96. skævaðr (skævuðr), m. a racer, steed, Edda (Gl.), Lex. Poët. sköflungr, m. (mod. sköfnungr), the skin; framan á knjánum ok sköflungunum, Sturl. iii. 192. sköfnungr, m. a kind of weapon; sköfnungs-öx, Fbr. 12: the name of the sword of king Rolf Kraki, Landn. 169, Fas. i, Korm., Ld. 2. = sköflungr. sköfu-, see skafa. Skögul, f. (gen. Sköglar, Km.), one of the Valkyriurs, Edda, Gm. skögul-tönn, f. [a corrupt form, qs. skæltönn?], a dog-tooth. SKÖKULL, m., dat. skökli, [Swed. skakel; Dan. skagle; from skaka] :-- the pole of a cart or carriage, Hým. 37, Þkv. 21; cf maðr höggr festi, sela, beisl, tauma eðr skökla, Gþl. 359; leysa sköklana frá okinu, Al. 19: a nickname, Landn. 2. a horse-yard. sköll, f. and n. pl., Sturl. l.c. [cp. skval, skjall], mockery, loud laughter; þeir görðu at þessu mikla sköll (fem, sing.) ok hlátr, Eb. 60; but sköll þau (neut. plur.), Sturl. ii. 46. sköll, m. a name of the mock sun, supposed to run like a wolf behind the sun, Gm. 39; akin to skolli, skollkini, q.v. sköllóttr, adj. [skalli; Dan. skaldet], bald, Háv. 41 new Ed., Eg. 84, Ld. 274 (v.l.), Fms. vi. 302 (v.l.), passim. SKÖMM, f., gen. skammar, pl. skammir; skamm, n. also occurs, but rarely, Fb. i. 411; mesta skamm, Bs. ii. 494 (a poem of the 16th century); but the fem. still prevails in speech and writing with a double m, as seen from Fms, vi. 386, -- heyr þjóð-skáldit, kvattú svá, gröm skömm, ekki eru þær hendingar jafnhávar, hrömm skömm þat væri jafnhátt, en hitt er málleysa: [A.S. sceamu; Engl. shame; Germ. scham; Dan. skam; in these and other cognate languages the m is single, cp. Ulf. skaman in skaman sik] :-- a grave bodily hurt, but rare in this sense. II. a shame, outrage; skammir eðr skapraunir, Fs. 63, Fb. i. 303; skamm (sic) né úvirðing, 411; vil ek eigi lifa við skömm, Anal. 131; er þat s. ef ek sit hjá, 123; mun þín s. lengi uppi, Nj. 116; þola skammir bótlaust, 186; reka skammar, 68; fá bana eðr aðrar skammir, N.G.L. i. 122; færa skammir at e-m, Eg. 210; verða at skömm, Gísl. 3; þola skömm á sér (of lewdness, see serða), Gþl. 192. 2. a shame, disgrace, passim in mod. usage. COMPDS: skammar-erindi, n. a shameful errand, Fb. iii. 315. skammar-víg, n. = níðingsvíg, Nj. 253. SKÖP, n. pl. weird, fate; see skap. SKÖR, f., gen. skarar, [skara], a rim, edge; allt út að skörinni, the rim of ice, Eb. 236; víða um ísinn ... þeir lendu útan at skörinni, Fms. viii. 404: = tjald-skör, hljóp konungr ór lyptingunni, var hann svá reiðr at hann hljóp út um skarirnar, Fas. i. 373; spretta skörunr, ii. 187, 206, Bs. ii. 108: the phrase, skríða til skarar, to slide to the very edge, to fight it out, Sd. 189; skal nú til skarar skríða með okkr Knúti bróður mínum, Fms. xi. 15, the metaphor prob. from running or racing to the edge of the ice. 2. the joints in a ship's planking, see skara and skarsúð; þá er skipit hljóp af stokkunum bilaði í skarar nökkurar, Fms. viii. 196; húfr skörum hvelfðr, a hull covered with skarar, vi. (in a verse); þunn skör, the thin planks, Lex. Poët. 3. a row of benches or steps; it appears from this word that in the ancient halls the seats sloped upwards, in tiers, as in a theatre; skyldi sá sitja á skörinni fyrir hásætinu, on the bench next before the high seat, Hkr. i. 49; sitja í hásæti, skör lægra enn konungr, one bench, one step lower, Fms. i. 7, Fb. ii. 137; sem hann er lauss, þykkir honum skör rýmra, Fas. ii. 225; var konungr í sömu stofu ok sömu skör um vetrinn, Fms. x. 1, v.l.; fót-skör, a foot-stool; or skör fóta = fótskemill. 4. = skari (better skor), Þiðr. 288, 291, 311, 350. 5. the hair, prob. from being cut so as to make a rim round the head, cp. brúna-skurðr: skör nam at dyja, Þkv. i; skör var fyrir enni, hair cut into a forelock on the forehead, Rm. 15; skör jarpa, Hðm. 21; skarar jarpar, Gkv. 2. 19; þær skálar er und skörum vóru, Vkv. 23, 33; döglings skör dreyra runna, his gory locks, Gkv. 1. 13; alda gengr of skör drengjum, Kormak; háfjall skarar, skarar fjall, skarar haugr, the high mount of the hair, the 'knoll of the hair,' = the head, Hým. 23, Hkr. i. (in a verse), Lex. Poët.: skör is used of men's hair only, not of women, hence in the law, ef kona klæðisk karlklæðum eða skerr sér skör, eða ferr með vápn, þat varðar fjörbaugs-garð, Grág. i. 358: the word is obsolete in prose, except Grág. l.c., or in the saying, skömm eru skarar lýtin, cp. Mkv. 19: and in the phrase, mun Guðrún eiga at búa um rauda skör Bolla, G. will have to dress B.'s gory locks, Ld. 244; cp. vinna skarar rauðar, Ó.H. (in a verse); svá segir mér hugr um at rautt mun sjá í skörina, my mind tells me that there will be bloody locks, Valla L. 210: skapa skor (i.e. skör?) ok jafna ú-jafnað, to shape the cut, and make even the uneven, Fbr. 16 new Ed., skarar-fagr, adj. fair-haired, Fms. x. (in a verse). skörðóttr, adj. [skarð], notched, Skálda 170, Þiðr. 16. skörug-lyndi, n. a noble character, Magn. 480. skörug-lyndr, adj. noble, authoritative, frank-minded, Fms. vi. 102, Bs. i. 326. skörug-samr, adj. = sköraligr; skörugsöm híbýli, Lv. 73. sköru-leikr, m. = skörungskapr, Fagrsk. 1. sköru-liga, adv. bravely, frankly, with authority; mæla vel ok s., Nj. 24, Fs. 18, 91; hefna s., Fms. ii. 6, vii. 33; fremja, vinna s., v. 308, vii. 164; fara s., Boll. 344. sköru-ligr, adj. brave, frank, bold, manly, imposing in appearance; mikill maðr vexti, s., Fms. vii. 102; s. maðr, a fine, stalwart man, Eg. 28, 199; ekki fríðr maðr sýnum en þó inn sköruligsti í yfirbragði, Ld. 18; vænn maðr at áliti, meðalmaðr at vexti, kvikligr ok s., Bs. i. 80; manna sköruligastr at sjá, Fb. i. 539; Magnús konungr var sköruligastr ok skjótligastr, Fms. vii. 63; mikill ok s., Finnb. 334; vex upp sveinninn, s. með miklu mannviti, O.H.L. 4: of a lady, hón var væn ok ætt-góð ok skörulig, Lv. 73; mikil kona ok s., Fs. 54, 86. 2. of manners or things, fine; með sköruligum flutningi, with a manly pleading, Hrafn. 18; skörnlig ræða, a fine speech, Fms. vii. 102; sköruleg veizla, magnificent, Eg. 44; veita hit sköruligasta, Fms. i. 247; all-skörulig ferð, Fs. 85. skörung-lyndr = sköruglyndr, Þiðr. 175, Hkr. iii. 87. skörungr, m. (skarungr, O.H.L. 4), [skara]: I. a poker, freq. in mod. usage. II. metaph. a foreman, leader; nema hann görðisk s. fyrir þessu máli, Eb. 126; eigi man ek þessu máli skjóta til annarra manna, má ek hér vera s., 210. 2. a prominent, brave, noble-looking person, referring to heart and character, as also to appearance and manner; a very expressive word, used of both men and women; Arinbjörn var allra manna örvastr ok mestr skörungr, Eg. 517, 598, Bs. i. 86; vitr maðr ok s. mikill, Fms. vii. 144, Orkn. 46; þat er mál manna, at eigi hafi meiri s. verit ok stjórnsamari í Noregi, 150; hafði auð fjár ok var sjálfr inn mesti s., 238; félítill, en s. mikill ok drengr góðr, Eg. 691, Hrafn. 14; s. inn mesti ok stórmenni, O.H.L. 4; víst ert þú s., Sigurðr, þvi at þú hefir þat ráð upp tekit er öllum oss gegndi bezt. Fms. vii. 144: of a lady, kvenna vænst ok s. mikill, Eg. 2; munt þá nú segja, ef þú ert s., hvárt þat er nökkut nær þínu skapi, Nj. 24; hón var ok s. mikill í vitsmunum, Ld. 20; kvenna fríðust ok s. mikill, Hkr. i. 28; þótti hón (the queen) inn mesti s., 4; hón var s. ok skapstór, Ísl. ii. 477, cp. 6; Jófríðr var s. mikill, 192.