This is page cv_b0497. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
RIÐA -- RINGAR. 497
RIÐA, að, to tremble as from age or infirmity; hann riðaði nokkut lítið, Sturl. i. 20; hann gékk við tvær hækjur ok riðar á báðar síður, Grett. 161, freq. in mod. usage: of the eyes of an infant, riðuðu augu, Rm. 18; riða skip, Fms. ix. 377, is prob. a mere error = reisa. riða, u, f. a shivering fever, ague. El. 1, MS. 544. 39, Sks. 137: in mod. usage the trembling of the head and hands from age or infirmity. COMPDS: riðu-sjúkr, adj. sick of ague, 656 C. 22, Karl. 547, Thom. 463. riðu-sótt, f. fever, ague, Str. 25; höfuð-skjálpti svá sem af riðusótt, Stj. 43, 344 (rendering of febris of the Vulgate), Mar. 131, Thom. 463. riddari, a, m., older form ríðari or ríðeri, 645. 110, Fms. x. 88, Geisli (in the burden), where it rhymes to striðum; and so in the oldest vellums, Eluc., Greg., Pd.: [Germ. ritter and reiter; Dan. ridder and rytter] :-- a rider, horseman, but esp. a knight: the word, like most of those formed with inflexive -ari, is of foreign origin; for the old Northmen or Scandinavians make no reference to horsemen in battle till the 12th or 13th century, Fms. vii. 56, 236, xi. 331, cp. vi. 411 (referring to the English in the battle of Stanford-bridge), Stj. passim; Guðs riðari, Geisli; riddara nafnbót, Bær. 6; riddara-búnaðr, -skjöldr, -vápn, -höfðingi, Fms. v. 148, vi. 225, Stj. 163, 204, Bær. 5; riddara-meistari, Stj. 513; riddara-kappi, Str. :-- a knight in chess, Ó.H. 167, Sturl. iii. 123. COMPDS: riddara-dómr, m. knighthood, Bær. 4. riddara-herr, m., -lið, n. cavalry, Hkr. i. 216 (of the German emperor's troops), Fms. i. 258 (referring to Wales), vii. 235, Ld. 78 (referring to Ireland), Stj. 513. riddara-íþrótt, f. chivalry. Fas. i. 463. riddara-liga, adv. (-ligr, adj.), chivalrously, Str., Fms. x. 230. riddara-saga, u, f. a knightly tale, romance, the popular name for these Sagas, see List of Authors (G); riddarasögur á tveim bókum, Dipl. v. 18. riddara-skapr, m. knighthood, chivalry, Fms. i. 97, x. 231, 381, Bær. 5. riddara-sveinn, m. a knight's page, Fms. vi. 93. riddara-tign, f. a knight's order, 623. 30. &FINGER; Riddari as a title was first introduced into Norway A.D. 1277, - Magnús konungr gaf skutilsveinum riddara-nöfn ok herra, Ann. s.a. rið-henda, u, f. [riða], a kind of metre, a specimen of which is Ht. 32; in the even lines the rhyming syllables are as far apart as possible, but in the odd lines as close to one another as possible, which gives a 'trembling,' 'rocking' cadence in recitation. rið-hendr, adj. in the metre riðhenda, Edda 135, Skálda 192. Riðill, m., dat. riðli, the name of a sword, Sæm. 136. riðl, n. [ríða A. 2]; leika á riðli, of cows that do not calve. riðlask, að, dep. [Engl. reel], to rock, waver, reel to and fro, of ranks in battle; riðlaðisk fylkingin ok losnaði öll, Eg. 298, Al. 37; flokkar tóku at riðlask (began to move), ok upp vóru sett merki fyrir höfðingjum, Fms. ii. 309; riðluðusk þá förunautar hans frá honum, his followers dropped away, slunk away, Orkn. 457; en þegar er los kom í liðit, ... til þess er allt riðlaðisk í smá flokka, Ó.H. 122; hann lét riðlask vínberin ... með riðluðum vínviðum af vínberjum ok allskyns aldini, the vine clustered with grapes and fruit, Ó.T. 39. riðr, m. a shock, shaking; stökk sú af járnunum við riðinn, Fms. vi. 168. rið-skelfðr, part. palsied, Thom. 500. rið-tíð, f. the time when sheep are at heat (October). riðull, m., dat. riðli, a milit. term, a small detachment of men; kómu þá Birkibeinar neðan ór bænum riðlum saman, Fb. ii. 578, Fas. i. 530; rennum at riðlum saman, ok görum dyninn sem mestan, Fms. viii. 403; konungr hafði riðul einn manna, 355, v.l.; var þetta lið lítill r. manna hjá þeim úvígja her er hans úvinir höfðu, ii. 306, Bs. i. 622, Stj. 522. rið-vaxinn, part. broad-shouldered and short-necked, square-built; r. ok ekki hár, herði-mikill, Fb. iii. 246, Fbr. 183 (v.l.), Fms. x. 387: Atli inn skammi var maðr ekki hár, ok riðvaxinn, ok ramr at afli, Eg. 179; lágr á vöxt ok mjök r., Fas. iii. 298. rið-völr, m. a short round stick, to carry in the hand; tók hann riðvöl í hönd sér, Dropl. 29; hann greip upp riðvöl, ok laust sveininn í höfuðit svá at blóð féll um hann, Hkr. iii. 285. RIF, n., gen. pl. rifja, dat. rifjum, [Engl. rib, reef; Germ. rippe] :-- a rib, Lat. costa; á síðuna millum rifjanna, Nj. 262, Gullþ. 26; rifin öll, Orkn. 18, Fb. i. 531, Skíða R. 176; þá tók Guð brott eitt hans rif, Stj. 33, Eluc. 24, Ver. 3; at hann fyndi þat at mér býr fleira innan rifja en kál eitt, þvíat héðan skolu honum koma köld ráð undan hverju rifi, Ó.H. 132; cp. the allit. phrase, hafa ráð undir hverju rifi, to have 'rede' under every rib, i.e. to have all one's wits about one :-- metaph. cause, reason, við þat vaknar Geirmundr, ... ok þykkisk vita af hverjum rifjum vera mun, Ld. 118; þá skildi hann af hverjum rifjum vera myndi, Ó.H. 67; konur þær er óarfgengjar vóru af þeim rifjum at þær höfðu leynt barngetnaði sínum, eða ..., Grág. i. 228; ok skal á kveða af hverjum rifjum hann færir, 245 :-- of a whale's ribs used as rollers for launching ships, Háv. 48 (hval-rif) :-- rifja rétti, Hkv. Hjörv., see réttr. II. a reef in the sea; út í hólmann lá eitt rif mjótt ok langt, Bárð. 180; rif nokkut gékk milli lands ok eyjar, Fms. viii. 306, ix. 503: freq. in mod. usage of reefs connecting two islands, but flooded over at high water, whence the local name Rif-gerðingar in western Icel. III. naut. a reef in a sail; þá var andviðri, svá at byrðingar sigldu á mót þeim við tvau rif, Fms. ix. 20; hvessti veðrit, ok sviptu þá til eins rifs, 21; herti seglit, svá hélt við rif, Fas. iii. 652; sigldu þá við eitt rif, 118, Bær. 5; var veðrit svá hart, at þeir sigldu með eitt rif í miðju tré, Bs. ii. 50: rif-hind = a 'reef-hind,' i.e. a ship, Lex. Poët. rif, n. = rifs, Barl. 134, Bs. ii. 143. rifa, u, f. [Scot. rive], a rift, rent, cleft, fissure, Sks. 210, freq. in mod. usage; bjarg-rifa, kletta-rifa, also a rift in a wall between two planks. rifa, að, [Scot. riv; Engl. rivet], to tack together, sew loosely together; Styrr var rifaðr í húð, Ísl. ii. 296, Glúm. 382 (of a corpse); hann varð djöfulóðr ok var rifaðr í húð innan, Orkn. 202 (of a madman). 2. rifa saman, to stitch together; hann vill rifa saman munninn, rifaði (Ob., rifjaði Kb. wrongly) hann saman varrarnar ok reif ór æsunum, Edda i. 346. rif-blautr, adj. lean ribbed, of a horse, Bs. ii. 389. rif-garðr, m. the swathes or rows of hay spread out for drying. rif-hrís, n. brushwood, fagots, Grág. ii. 263, 288. rifja, að, to rake hay into rows (rifgarðar); rifja hey, Eb. 260, and in mod. usage. II. to repeat (akin to reifa); mikil skynsemi er at r. vandliga þat, Edda 14: in the phrase, rifja e-ð upp, r. upp harm sinn, to rip up one's sorrow, Clem. 45; r. e-ð upp fyrir sér, to go over with oneself, as to what one has learnt, but half forgotten. rifjaðr, part. ribbed; kald-r. rifna, að, to be rent, riven, cracked; unz himininn rifnar, Arnór; muðrinn brast, ok rifnaði upp í gegnum herðuna, Eg. 181; höggvinn, rifnaðr (cracked) eða brotinn, Grág. ii. 11: esp. of texture, a membrane, or the like, þótt seglin rifnuðu, Fas. i. 156; kyrtillinn rifnaði, Eg. 602; tjaldið musterisins rifnaði mitt í tvennt, Luke xxiii. 45; ef klæði rifnar, ok skal sauma, K.Þ.K. 88; sárin rifnuðu upp, the wounds were ripped up, Fs. 67, Gullþ. 79. rifr, m., gen. rifjar, [akin to rif], the beam on which the warp hung in the ancient loom; maðr telgði þar meið til rifjar, Rm. 15; reiði-ský rifs = the hanging cloud of the rifr, the warp, poët., Darr. rifrildi, n. a shred, a thing torn to pieces; bókar-r. 2. metaph. a brawl, scolding (vulgar). rifs, n. plunder; rán ok rifs, Fms. ii. 119, vi. 42, vii. 263. RIFSA, að, an iterative, [akin to rífa], to plunder; ok rifsuðu bú þeirra, Fms. viii. 390; rifsaði hverr slíkt sem hann fékk, Al. 93. rig, n. = rígr, stiffness; en svo í kroppinn komi ei rig, karlfólkið stundum reyni sig, Bb. RIGA, að, [cp. reigja and rígr], to lift heavily or with difficulty, with dat.; fengu þeir hvergi rigat honum, Eb. 115 new Ed. (thus, not rygað); rigaðu þér á fætr, Fas. ii. 369; sagði, at hann lét eigi vinna þat er meira lá við, en at riga at slíku, than to do such drudgery, Rd. 263: in mod. usage, eg riga því ekki, eg get ekki rigat því, I cannot move it. riga, u, f. roughness on the surface; svá skírt, at glöggliga sér hverja rigu, Fms. xi. 441, v.l. RIGNA, d, regna, Hom. 5, Fms. x. 323, [regn; cp. Dan. regne; Swed. regna] :-- to rain, 656 B. 12: followed by a dat., rignir eldi ok brennu-steini, Ver. 13; rignir blóði, Darr.; blóði hafði rignt í skúrinni, Eb. 260, passim in old and mod. usage: part. rigndr, wet from rain, Bs. i. 322. II. [regin] = ragna, rigna við rögn, to blaspheme against the gods, Bs. i. 13 (in a verse). rigning, f. rainy weather; miklar rigningar, much rain; rigninga-sumar, a rainy summer, freq. in mod. usage. rigsa, að, to stalk stiffly and haughtily, = reigsa. riklingr, m. a flounder cut into strips and dried (a dainty), Sturl. i. 164, N.G.L. i. 143, D.N. iii. 914, Rétt. 47, and passim: also spelt reklingr, esp. in Norse writers. RIM, f., pl. rimar, [Engl. rim], a rail in a paling; en sá er annarr garðr er heitir rima-garðr (a rail fence), fjórar rimar í ok okar á endum, Gþl. 381; þá tók hann rim af sleðanum ok studdisk við, Bs. i. 614; ok af saumförin með af riminni, 390 (of a ship): freq. in mod. usage, meis-rim, smíða rim í meis, hurð; skjald-rim, vett-rim. rimi, a, m. a strip of land, Edda (Gl.) i. 586; hann ferr til fjalls ok görir þar kenni-mark, ... ok er sá rimi kalladr at Kambi, Sd. 137. rimma, u, f. a battle, tumult, fray; í þeirri rimmu ráku þeir Símon á braut, Clem. 37; í þeirri rimmu fékk hann fjögur sár, Sturl. iii. 30, Lex. Poët., freq. in mod. usage; ógna-hörð var r., Úlf. 7. 96. Rimmu-gýgr, f. 'battle-ogre,' the name of Skarpheðin's battle-axe, Nj. rindill, m., dat. rindli, qs. vrindill, a dimin. [cp. Engl. wren; but Dan. rindel], a bird, the wren (in Eggert Itin. ch. 678 = motacilla fusca, the smallest bird in Icel., also called músar-bróðir or músar-rindill): as a nickname of a small, puny person, Lv., Bs. (Laur. S.) rindil-þvari, a, m. = rindill, Edda (Gl.) Rindr, f., dat. and acc. Rindi, qs. Vrindr, which form remains in the old alliteration (V)rindr berr í vestr-sölum, Vtkv.; see Bergmann in the Mythol. Glossary to the Message of Skírnir, Strasburg 1871 :-- the name of a goddess or giantess, the mother of Vali, Vsp., Vtkv., Gg.; seið Yggr til Rindar, Kormak; the Earth is called Rindar elja (see elja), Edda (in a verse). The loves of Wodan and Rind resemble those of Zeus and Europa in the Greek legends. 2. in poët. circumlocutions of a woman, bands; sörva Rindr, Kormak. Ringar, m. pl. the men from Ringa-ríki in Norway: Ringskr, adj., Fms. ii. 252.