This is page cv_b0330. Please don't edit above this dashed line. Thank you!
-----------------------------------------------------------------------------
Þórr, Edda: ok má þat kalla hátta-fall,UNCERTAIN Skálda 210; þeir taka hann ok
kalla njósnar-mann, Sturl. ii. 247; ef maðr kallar annan mann tröllriðu,
N. G. L. ii. 326. VI. reflex, to call, tell, say of oneself; kallask
sumir hafa látið fé, Ó. H. 58; hón talði upp harma sína þá er hón
kallaðisk hafa fengit af Ólafi konungi, 191; konungr kallaðisk hann
reynt hafa at góðum dreng, Ld. 60, Geisli 2. 2. recipr., kallask á,
to shout to one another; er okkr þá alhægt at kallask á fyrir tíðindum,
Fas. ii. 65, Skálda 210. 3. pass, (rare), to be called; speki hans
kallask sonr hans, Eluc. 4; er at réttu má kallask postuli Norðmanna,
Fms. x. 371; þat er kallat, it is said, 656 C. 1; ok vísar svá til í sögu
Bjarnar, at þeir kallaðisk jafnir at íþróttum, Grett. 133, cp. Bjarn. 38, --
þeir lögðusk ofan eptir ánni, ok vóru 'kallaðir' jafnsterkir menn.
kallan, or köllun, f. a call, vocation, freq. in mod. and eccl. usage.
kallari, a, m. a crier, herald, Stj. 604: as a law term, a kind of
beadle or town clerk, N. G. L. i. 306, ii. 251.
Kall-bak, n., qs. kaldbak, Cold-back, name of a mountain, whence
Kall-baklingar, m. pl. the men of C., Landn.
kalldýr, m., mod. kalldór, a kind of iron, Merl. 2. 95.
Kall-grani, a, m. Cold-beard, name of a giant, Edda (Gl.)
kall-rani or kald-rani, a, m. a taunt, sarcasm. kaldrana-legr,
adj. sarcastic.
kall-sókn, f. a calling to service, H. E. i. 392.
KALLZ, n. [kaldr II], taunting, sarcasm, raillery, Bs. i. 793, ii. 93,
Þorst. St. 49, Fms. ii. 268, v. 231, Pass. 30. 7, Stj. 163, 218, Barl. 60:
vituperation, Bs. i. 686. II. [kalla], a claim, Dipl. ii. 13, Karl.
52, Fms. vi. 371. kallz-yrði, n. pl. gibes, Fms. vi. 194.
kallza, að, to taunt, mock, Barl. 60, Bs. ii. 37, Stj. 16, 216, Fas. ii.
344: to vituperate, Stj. 254: to molest, Dipl. i. 3, Stj. 199. II.
[kalla], to call on; hví kallsar þú eða kallar upp á mik? Stj. 286: to
claim, demand, hinn kallsaði þá fæðsluna at fá, 161.
kal-reip, n. [kala II], a rope attached to a sail, so as to prevent it from
shaking out the wind.
kamarr, m., dat. kamri, [O. H. G. chamara; Gr. GREEK whence
Engl. chamber, etc.] :-- a privy, Eb. 120, Grág. ii. 119, Sturl. ii. 95, 101,
Landn. 247, Fb. iii. 567 (in a verse), Þiðr. 77, Mar.
kamban, n. a nickname, prob. Gaelic, Landn. 47.
kambari, a, m. a comb-maker, N. G. L. ii. 204, iii. 2, 10; a nickname, Fb. iii.
kamb-höttr, m. a nickname, Fær. 14.
kamb-pungr, m., proncd. kampungr, a 'comb-purse:' in mod.
usage, a letter-bag.
KAMBR, m. [A. S. camb; Engl. comb; O. H. G. champ; Germ. kamm;
Dan. kam] :-- a comb, Dipl. iii. 4; ladies used to wear costly combs of
walrus-tusk or gold, whence the place in Icel. at which Auda lost her
comb was called Kambsnes; þau lendu við nes þat er Auðr tapaði kambi
sínum; þat kallaði hón Kambsnes, Landn. III; eigi berr hann kamb í
höfuð sér, Þiðr. 127; see Worsaae, No. 365. 2. a carding-comb
(ullar-kambr), Grett. 91 A, Fb. i. 212. II. a crest, comb, Al. 171;
hreistr-k. (q. v.), hana-k., a cock's crest, cp. Gullin-kambi, Gold crest,
Vsp. 2. a crest, ridge of hills; malar-kambr, a ridge on the beach,
Háv. 48 (where spelt kampr), Grág. ii. 354; as also bæjar-kambr, the
front wall of a house. III. freq. in local names, Kambr, of
crags rising like a crest, Landn., Finnb. ch. 27.
kamb-staðr, m. a law term, a scar in the head, such as to cause pain
when the hair is combed, N. G. L. i. 68.
kamelet, n. [for. word], camelot or camlet, Karl. 60.
kamell, m. [for. word], a camel, Karl. 502; usually úlfaldi, q. v.
kampa, að, to devour, used of a whiskered wild beast.
kamp-hundr, m. a dog with whiskers, Sturl. i. 139.
kamp-höfði, a, m. a 'whisker-head,' Fagrsk. § 174, v. 1. knapp-höfði,
q. v.
kampi, a, m. a bearded person, Sturl. ii. 50 (Bs. ii. 109): as a nickname, Sturl. iii. 185, Fs.
KAMPR and kanpr, m. a beard, moustache; stutt skegg ok snöggvan
kamp, Sks. 288; skegg heitir barð, grön eða kampar, Edda 210; hendi
drap á kampa, Hðm. 21; hann hafði bitið á kampinum, Nj. 209; höggva
kampa ok skegg, K. Þ. K.; hann (the idol) hafði kanpa af silfri, Fms. x.
386; af könpunum, langa kanpa, hár ok kanpar, Ó. H. 229; efri ok
neðri kampr, Fas. ii. 253; því næst hvetr hann that (the spear) svá bat
stóð á kanpi, i. e. till it was as keen as a rasor, Krók. 49: the whiskers
of a seal, cat, and lion, Fb. i. 462 (of a seal). kamp-loðinn, adj. with
long whiskers, of a lion. kampa-síðr, adj. long-bearded, Skíða R. 90,
Þryml. 41. II. a crest or front wall = kambr; var Aron úti
hjá duronum, ok stóð við kanpinn er hlaðinn var af vegginum, Bs. i.
544 (Sturl. ii. 86): mod. bæjar-kampr, id.; malar-k.
kangin-yrði, n. pl. jeering words, Hbl. 12.
KANK, n. (kank-yrði), gibes, as also kankast, dep. to jeer, gibe
(mod. conversational), akin to kanginyrði.
kank-víss, adj. jeering, gibing.
KANNA, u, f., gen. kanna, Snót 172, [A. S. canne; Engl. can;
O. H. G. channa; Germ, kanne; Dan. kande; from Lat. cantharus] :-- a can, tankard, jug; vín var í könnu, Rm. 29, Stj. 207, Fms. viii. 413
(v. 1.), Dipl. iii. 4; könnu-brot, Pm. 137, Dipl. iii. 4; könnu-stóll,
a can-stand, Pm. 113: a measure, Rétt., D. N.
kanna, u, f. a mark on cattle; oxi er hans k. væri á, Fs. 173; allt þat
sem þeirra kanna leikr er á, D. N. i. 80, 91, iii. 144; see einkanna and
einkunn.
KANNA, að, [kenna = to know, but kanna = to enquire] :-- to search;
kanna land, of an explorer, to explore a land; þeir könnuðu landit fyrir
austan ána, um várit kannaði hann austr landit, Eg. 100, Landn. passim;
þykkir maðr við þat fávíss verða ef hann kannar ekki víðarr en hér
Ísland, Landn. 310; fara víða um heim at kanna helga staði, Fms.
i. 276; kanna heim allan, to travel through all the world, Edda: the
phrase, kanna ókunna stigtu, to 'try unknown ways,' to travel where one
has never been before; kanna ríkra, annara, manna siðu, i. e. to travel
abroad, Ld. 164, Fms. i. 276; kanna lið, to review, muster troops, ix.
478, Hkr. i. 23, 30; kanna val, to search the field for slain, Nj. 45,
Fms. i. 182. II. with prep.; kanna e-t af, to find out, make out;
konungr spurði Úlf hvat hann kannaði af um siðferði Eindriða, Fms. ii.
193; spurði, hvat hann kannaði af um Rögnvald, iv. 193; þat kannaða
ek af, at sá herr myndi kallaðr vera Jómsvíkingar, xi. 119; ferr Brandr
biskup norðr á Völlu, ok kannar þat af, at ..., Bs. i. 450. III.
reflex., kannask við e-t, to recognise, know again, recollect; kannaðisk
hón við hann ok kynferði hans, Hkr. ii. 129; Sigurðr kannaðisk þá við
ætt hans, Fms. i. 79, Þorst. Síðu H. 169; þá kannaðisk hann við ok
mælti, nafnfrægir eruð þér fcðgar, Nj. 125; Þórólfr hitti þar marga
frændr sína þá er hann hafði eigi áðr við kannask, whose acquaintance
he had not made before, Eg. 30; kannask þá margir við ef heyra viðrnefni
mitt, Finnb. 338; sögðu þessir mean öll sönn merki til hvar þeir
höfðu barninu komit, svá at hinir þrælarnir könnuðusk við er sveininn
höfðu fundit, Fms. i. 113; hefi ek hér gull or hann kvað yðr mundu við
kannask, Fs. 9: to recognise as one's own, kannask við skot, fé, sauði,
Grág. ii. 312, 352, 374; með því at engi kannask við svein þenna, Fms.
i. 294: to remember, vóru þar þeir menn er við könnuðusk, at Hallfreðr
hafði til góða við gört, ii. 55. 2. recipr., kannask við, to recognise
one another, make one another's acquaintance; hafi þeir þá við kannask,
Grág. i. 224; síðan könnuðusk þau við, then they knew one another,
Fms. i. 186; könnuðusk menn hugi við, Fs. ii;UNCERTAIN féll mart áðr þeir
kannaðisk við, Ó. H. 216; ok eptir þetta þá kannask þeir viðr með
öllu, Bs. i. 228.
kannaðr, könnuðr, m. an explorer, Lex. Poët.; land-k., q. v.
kann-ske, adv. [Dan. kanske] , may be! (mod.)
kanoki and kanuki, a, m. [mid. Lat. canonicus; Dan. kanik; Engl.
canon] :-- a canon of a church, Fms. viii. 376, ix. 532, Bs., H. E., D. I.
passim; kanoka klaustr, setr, lifnaðr, vígsla, búningr, a canon's cloister,
seat, order, ordination, dress, Ann. 1295, Bs. passim.
kansellera, að, [for. word], to cancel; k. hendr sínar, Stj. 229.
Kantara-borg, f. (-byrgi), [A. S. Cantuarbyrig] , Canterbury, Bs.
kantari, a, m. in kantara-kápa, u, f. [eccl. Lat. cantare], a bishop's
gown, Fms. viii. 197, Hkr. ii. 175: a priest's gown, Am. 95, Bs. i. 324,
847. kantara-sloppr, m. id., Bs. i. 324, v. 1.
kanzellari, kanselleri, a, m., kanceller, m. [mid. Lat. cancellarius],
a chancellor, Ann., Bs., Fms. ix, x, Thom.
kapalín, m. (mod. kapellan), [mid. Lat. capellanus], a chaplain,
Landn. 172, Fms. vii. 311, Bs. passim.
KAPALL, m., pl. kaplar, [Lat. caballus; whence Fr. cheval] :-- a
nag, hack, in mod. usage also a mare; naut ok kapla, Rd. 284, Pd. 49;
þrjú hundrað í köplum, Vm. 32; lifði engi kvik kind eptir nema öldruð
kona ok kapall, D. I. i. 246; lestfæran kapal járnaðan ok alfæran, H. E.
ii. 505; kapal-lán, lending a k., id. kapal-hestr, m. and kapal-hross, n. = kapall,
Eg. 730, Fms. ii. 231. II, in mod. usage,
a truss of hay; fimtán kaplar heys, five trusses, of a known weight or
bulk.
kapella, u, f. [for. word], a chapel, K. Á. 36, Symb. 31, Bs. i. 800,
H. E. i. 241, Fms. x. 153, Hkr. ii. 390, iii. 69. kapellu-prestr, m. the
priest of a chapel, H. E. i. 477, Stat. 247, 266, 307: a chaplain, Bs. 1. 795.
kapituli, a, m. [Lat. capitulum], eccl. a chapter, Mar., Dipl. iii. 5: a
chapter of a book, Grág. i. clxviii: freq. in mod. usage, kapitula-skipti,
a new chapter.
KAPP, n. [a word common to all Teut. languages; A. S. camp; O. H. G.
champh; Germ, kampf; Swed. and Dan. kamp; in the Icel. the m is
assimilated; and in Danish also kap] :-- contest, zeal, eagerness, energy,
but throughout with the notion of contest, which is the old sense;
even in early Germ, kamph is still duellum, whence it came to mean
bellum: deila kappi við e-n, to contend, contest with one; megu vér eigi
deila kappi við Hrafnkel, Hrafn. 10; þungt get ek at deila kappi við
Hrafnkel um múla-ferli, 11; er hann deildi kappi við Þorgrím goða á
Þórness-þingi ok við sonu hans, Ísl. ii. 215; deila kappi við konunga,
Fagrsk. 10; mikit er upp tekit, ef þú vill kappi deila við Ólaf Svía&dash-uncertain;konung
ok við Knút, Ó. H. 33; ok ætla þér aldri síðan at deila kappi
við oss bræðr, Fs. 57, cp. deila I. 4: brjóta kapp við e-n, to wage war
against; hæfir þat ekki konungdómi yðrum at brjóta kapp við kvenn-