This is page cv_b0206. Please don't edit above this dashed line. Thank you! -----------------------------------------------------------------------------
206 GLYSGJARN -- GNÍSTA.
COMPDS: glys-gjarn, adj. fond of finery, Eb. 256 (of a lady), Fas. ii. 182. glys-ligr, adj. showy, specious, Fms. i. 74, ii. 135. glys-mang, n. millinery, N. G. L. iii. 159. glys-mangari, a, m. a 'finery-monger' milliner, N. G. L. ii. 246. glys-mál (glys-mæli), n. pl. specious, vain words, Bjarn. 19. glys-máll, adj. flattering in one's speech. glys-samligr, adj. specious, vain, Sks. 528. GLÝ, n. [A. S. gleow; Engl. glee], glee, gladness, poët., Edda (Gl.) glýja, u, f. dazzling from whiteness. glýju-skin, n. dazzling light. glýja, að, to be gleeful, Hðm. 7. glýjaðr, part. gleeful, Vsp. 39; fá-glyjaðr, dismal, Eyvind. glýjari, a, m. a 'gleeman,' jester, Str. 68, Barl. 4. glýra, u, f. glitter, Sks. 229. glý-stamr, adj. an GREEK, glee-steaming, epithet of tears, Hðm. 1, cp. Homer's GREEK. GLÆÐA, dd, [glóð], to sparkle; sá þeir at glæddi ór forsinum, Gullþ. 9: in mod. trans., esp. in eccl. writers, to kindle. glæja, dd, to glow; glæjanda frost, a sharp frost, Sks. 229. glæ-napask (qs. glæ-gnapast), að, to go thinly clad in blast or cold. glæ-nýr, adj. clear, opp. to clouded, of eggs. glæpask, t, dep. to transgress, do foolishly, Stj. 454, 577, Greg. 38: the phrase, g. á e-u, to do amiss in a thing, Stj. 469: mod. to make a foolish bargain, buy a pig in a poke. glæpi-liga, adv. wickedly, Fas. iii. 664, Fb. i. 206. glæpi-ligr, adj. wicked, Fms. x. 334, Stj. 584, Mar. passim. GLÆPR, m., gen. s, pl. ir, [glópr], crime, wickedness, Fs. 178, 180, Hkv. Hjörv. 32, Stj., Sks. passim, and freq. in mod. usage, Vídal., Pass. COMPDS: glæpa-fullr, adj. full of wickedness, ungodly, Stj. 457, Mar. 449, Barl. 107. glæpa-maðr, m. a miscreant, Fms. ii. 85, Skálda 204. glæpamann-ligr, adj. ruffianly, ill-looking, Band. 7. glæpa-verk, n. a crime, Stj. 91. It is worth notice that in the heathen morals (as in the Old Test.) 'foolish' and 'wicked' are kindred words: glæpr, the derivative with changed vowel, means an evil deed, the primitive word glópr a fool; cp. also glap, glepja, which are from the same root. glæpska, u, f. a foolish, evil act, Fms. iii. 112, Hkr. ii. 395, Stj. 622. glæp-varr, adj. righteous (sceleris purus), Fms. v. 240, Sks. 355. glæp-yrði, n. pl. foul language, Þorst. Síðu H. 177. GLÆR, m., poët. the 'glaring,' i.e. the sea, Lex. Poët.: in prose in the phrase, kasta á glæ, to throw into the sea, squander, Bjarn. 57, Ó. H. 38, Finnb. 250, Fms. vii. 62 (in a verse), cp. Ad. 13; hlaupa á glæ, to run in vain, Al. 181. glær, adj. clear, e.g. of a fresh egg, = glænýr, q.v. glæra, u, f., in regn-g., drops of rain, Sks. 227; vide eld-glæringar. glæ-ræði, n. = glapræði, a job, Band. (MS.) 9. GLÆSA, t, to make shining, embellish, Fms. iv. 247, Bs. ii. 10: part. glæstr, splendid, embellished; gulli g., embellished with gold, gilded; halli g., painted, etc., vide Lex. Poët. glæsi-ligr, adj. shining, splendid, Fms. ii. 300, Ó. H. 161, passim; g. orð, specious words, Fb. i. 76, 374. glæsi-maðr, m. a bright, illustrious man, Edda (Gl.) Glæsir, m. a pr. name; of an ox (because of the horns), Eb. Glæsis-vellir, m. pl. a mythical local name, Hervar. S. ch. 1, Fms. iii. 183 sqq. glæsur, f. pl., in orða-glæsur, fine phrases, Thom. 297. glögg-leikr, adj. sharpness of sight, acuteness, Stj. 12. glögg-liga, adv. [cp. Ulf. glaggvuba = GREEK, GREEK], clearly, distinctly, Eg. 54, Fms. ii. 102, vi. 36; spyrja g. at, Fb. i. 253. GLÖGGR, adj. (also spelt gleggr and gleyggr), acc. glöggvan with a final v in the weak cases; compar. glöggra and glöggvari; superl. glöggstr and glöggvastr; [the prob. Goth. form is glaggvus; A. S. gleaw; Hel. glau; Scot. gleg = quick, clever; O. H. G. glaw] :-- clear-sighted, and in metaph. sense clever, of things clear, distinct; ok hafa þat allt er hitsug leifir eðr glöggra er, Grág. i. 7; glöggt er gests augat, sharp (prying) is the stranger's eye, a saying; skýring eðr glöggvari greining, a clearer distinction, Skálda 205; Stjörnu-Oddi er gleyggstr var í allri tölu ok himintungla-gangi, Rb. 90; glöggr til brjósts ok bækr, Thom. 12 :-- neut., skýra glöggt frá e-u, to expound distinctly, Hom. 47; eigi þarf glöggra at skýra, 52; eigi er mér þat glöggt, 'tis not clear to me, Grett. 108; vera glöggrar greinar, to distinguish sharply, Bs. ii. 11; hón kenndi hann glöggt, she knew him well, Fms. iv. 131; Þorgnýr föður-faðir minn mundi glöggt (remembered clearly) Eirík Uppsala-konung, 162; mun ek glöggt vita hvárt rétt er ráðit eðr eigi, vii. 107; víðast af löndum spurði hann um siðu manna þá menn er glöggst vissu, Hkr. ii. 61; vita gleygt, id., 625. 96. 2. metaph. stingy; sýtir æ glöggr við gjöfum, a saying, Hm. 47; glöggr við gesti, a stingy host, Hym. 9; glöggr flugar, poët. unflinching, Skv. 1. 7; fé-glöggr, stingy of money; matar-g., stingy of meat; hugar-g., mean, Fbr. 162 (in a verse). glögg-rýnn, adj. 'clear-rouning,' Fas. i. 212. glögg-skygn, adj. (glögg-skygni, f.), sharp-sighted, Nj. 77, Stj. 228. glögg-sýniliga, adv. distinctly, Str. glögg-sýnn, adj., Stj. 228, v.l.: sharp-witted, Bs. i. 272, Eluc. 16. glögg-sær, adj. clear-sighted, Bs. i. 808, v.l.: manifest, Þorf. Karl. 380. glöggvingr, m. a stingy man, Edda (Gl.), Ad. 1. glögg-þekkinn, adj. clear-sighted, quick to know or discern, Ísl. ii. 341, Vápn. 24, Ld. 274, Fb. ii. 288. glögg-þekkni, f. a clear sight, Sks. 559 B. glögg-þekkr, adj. = glöggþekkinn, Barl. passim. glömmungr, m. a kind of fish, Edda (Gl.) glöp, n. pl. blunders, as a law term. Grág. i. 10; vide glap, elli-glöp. GNADD, n. a grumbling, muttering, Bjarn. 18, Fms. x. 342, Stj. 322, 326, 330, 453, Fbr. 27 new Ed. gnadda, að, to murmur, Stj. 327, Grett. 98 A (where nödduðu stands): to vex, hón gnaddar hit sama bæði dag ok dægr, 'she pressed him daily with her words,' Stj. 417. Judges xvi. 16. GNAGA, að, mod. naga, but in allit. and old writers with g, as ok um grjót gnaga, Hm. 106: it was originally a strong verb, pret. gnóg, as ala ól, and is still used so in some provincial dialects of Norway, vide Ivar Aasen; hence part. gnagit, Barl. 56 (Norse); in old Icel. writers it only remains in poetry, viz. pres. gnegr, Fms. vi. 310 (in a verse of the 11th century); gengr, i.e. gnegr, Edda (A. M.) i. 68, note 12: [Engl. gnaw; Swed. gnaga; Dan. gnave] :-- to gnaw; en Níðhöggr gnagar neðan rótina, Edda 10, Gm. 33; hestar gnöguðu beizlin, Karl. 376; þeir gnöguðu skjaldar-rendr, Fas. i. 425; mýss tvær gnagaðu um rætr trésins, Barl. 56. gnap, n., poët. high places, the high sea, Edda (Gl.): in poët. compds, gnap-hjarl, -salr, -stóll, -turn, Lex. Poët. GNAPA, t, to jut out, stoop forward; hann (the ghost) gnapti innar yfir dyrnar, Grett. 114 A; fjallit sýnisk mjök yfir gnapa öðrum fjöllum, Fms. x. 313; ef hón sæi háska eðr skaða yfir gnapa (impendere) sínu ríki, 223: to droop with the head, snapa ok gnapa, to be snubbed and droop the head, Hm. 62; gnapir grár jór yfir gram dauðum, Bkv. 6; sköltar gnöpðu, Fms. ii. 259 (in a verse); hann gnapir með hettu, Fas. iii. 494 (in a verse). gnarr, n., poët. the sea, Edda (Gl.); prop. the 'gnarrer,' murmurer. gnastan, f. a gnashing, Hom. 70. gnat, n. a clash (of weapons), Höfuðl.; the Engl. gnat is so called from the sound of its wings. gnata, að, to clash, Vsp. 51. gnauð (gnauðan, Bs. i. 206), f. a rustling noise, Fas. iii. 129, Ór. 56; metaph. a murmur, Grett. 98. GNAUÐA, að, mod. nauða, to rustle, ring; hann lætr g. broddinn í jöklinum, of the sound of a mountaineer's staff, Bárð. 171; gnauðaði svá at skjálfa þóttu húsin, of troops riding over the ice, Sturl. iii. 147; hence mod. nauða á e-m, to din in one's ear. gnaust, n., and gnaustan, f. a clash, tinkling, Hallfred, Lex. Poët. Gná, f. the name of a goddess, Edda: freq. in poetry, of women. gnegg, n., mod. hnegg, neighing, Hrafn. 7, Al. 67, Karl. 282. GNEGGJA, að, mod. hneggja, to neigh, Hrafn. 8, Rd. 267, Stj. 78, Karl. 376, Hkv. Hjörv. 20. gneista, að, [mid. H. Germ. ganeiste], to emit sparks, Fms. viii. 8. GNEISTI, a, m., mod. neisti, [mid. H. Germ. ganeist; Dan. gnist; Swed. gnista; cp. the mineral gneiss, so called from its sparkling particles]: -- a spark, Edda 4, Fms. iii. 193, v. 175, Sks. 204, Skálda 175: metaph., g. lífsins, Fms. x. 368. gneista-flaug, f. a shower of sparks, Bs. i. 44, Fms. iii. 180. gnella, gnall, gnullu, to scream; haukar þeirra gnullu leiðiliga, Karl. 376. GNERR, m. [Chaucer's gnarr], a knot or knob: metaph., stóð við þann gnerr nokkra daga, it stopped at that 'gnarr,' i.e. it lasted, for some days, Fms. viii. 263, v.l. GNESTA, pret. gnast, pl. gnustu, [A. S. gnæstan], to crack; hlíf gnast við hlíf, Skálda (in a verse); viðir brotna eðr gnesta, 169; málmar gnustu, Hallfred; gnestr hann (the sword) hátt í þeirra hausum, Fas. i. 102: the phrase, g. í eyrum e-s, to tinkle in one's ears; múgrinn æpti svá at gnast í eyrum borgar-manna, Stj. 360, 647. 2 Kings xxi. 12; þessi ódæmi sem öllum mönnum gnestr í eyrum, Mar.; gnustu þá saman vápnin, Sturl. iii. 174; ok gnestr í steininum, Bs. i. 601; gnast í brynjunni, Karl. 175. gneypr, adj. jutting, bent forward; stóð höfuðit gneypt af bolnum, Eb. 244; Egill sat uppréttr ok var gneypr mjök, Eg. 304, Fas. iii. 117. gniða or niða, að, [Dan. gnide], to rub; þat var sem sviðit ok gniðat öðru-megin, hón lét telgja á lítinn flatveg þar sem gniðat var, Grett. 177 new Ed. gnissa, u, f. a spectre, Edda (Gl.); cp. Dan. nisse = a hobgoblin. gnit, f., mod. nitr, f. pl. [Dan. gnid; Ivar Aasen gnit], a nit, Lat. lens. GNÍPA, u, f., not gnýpa, (ríp í bratta gnípu, Rekstefja 28), a peak, Fms. ii. 154, Sks. 171 C, Greg. 62, Bs. i. 360, Róm. 352. gníst, n. a gnashing, Nikulás-d. 56. GNÍSTA, t, mod. also nista, to gnash the teeth; g. tönnum, Mar. freq., Greg. 55, Mart. 118, Fas. iii. 629 (where nísta, paper MS.); ok þeir nístu tönnum yfir honum, Acts vii. 54 :-- trans. to tease, mundu þér eigi gníst hafa yðvarn biskup með svá skarpri meingörðar ör, Mar. 457. 2. to snarl as a dog; þeir ýldu ok gnístu, Fms. vii. 192; við þetta spratt hundrinn upp gnístandi, iii. 13; hans hundar hversu þeir gnístu, Þíðr. 368; gnístandi frost, a biting frost, Fms. ii. 225. UNCERTAIN Nesta or nísta (q.v.), to pin, is a different word.